Weinig dingen zijn zo demotiverend als het gevoel dat een project nergens heengaat.
Als schrijver kom ik dat weleens tegen. Weken of zelfs maanden ben ik – op en af – bezig aan een artikel, terwijl het eigenlijk een verloren zaak is.
De verleiding is altijd groot om meer onderzoek te doen en alsnog iets op papier te zetten. Tegen beter weten in. Al was het alleen maar om de tijd die je er al in hebt zitten te verantwoorden voor jezelf.
Een totaal irrationele reflex en tegelijkertijd een heel menselijke.
In een recent artikel beschrijft The New York Times dit fenomeen. Stoppen met een bepaald project of om een bepaald doel na te streven, kan ons op termijn gelukkiger maken. Tegelijkertijd voelt het doodeng om op te houden met iets waar je al veel tijd in hebt gestoken zonder dat er resultaten uit voortvloeiden.
Met andere woorden, 'strategisch stoppen' kan erg gezond voor je zijn.
Het artikel deed me denken aan Jon Acuffs boek Finish. Acuff schudt de lezer bij wijze van spreken door elkaar totdat die begrijpt dat je niet álles kunt hebben (of zijn): een goede ouder, een sterke werknemer, een brandschoon huis, elke avond zelf een voedzame maaltijd koken en een betrokken vrijwilliger.
In plaats daarvan draagt Acuff zijn lezer op om vooraf te kiezen wat ze laten schieten - en om daarmee vrede te hebben. Want wie zijn tijd, energie en aandacht verdeelt over veel verschillende gebieden boekt minder vooruitgang op ál die terreinen. Kies één doel, stop er je ziel en zaligheid in en je hebt een grotere kans om succesvol te zijn.
Zet je doelen helder op een rij
Psychologen benadrukken ook de voordelen - en soms de noodzaak - van één doel opgeven zodat je een ander meer aandacht kunt geven.
In het artikel bij The New York Times haalt de auteur een onderzoek uit 2007 aan waaruit blijkt dat mensen die zichzelf geen onhaalbare doelen stellen gelukkiger zijn.
Psychologieprofessor Andres Ericsson van Florida State University stelt het nog scherper: hij kent geen enkele expert in de wereldtop die zover geraakte in meer dan één vaardigheid of kennisgebied. Als je je leven toewijdt aan het verwerven en perfectioneren van een specifieke competentie, zullen andere interesses bijna automatisch naar de achtergrond verdwijnen.
WOOP-methode
Hoe kom je erachter wat je focus zou moeten zijn? En welke projecten of doelen je beter laat vallen?
Gabriele Öttingen, psychologieprofessor in New York en Hamburg, bedacht daarvoor de WOOP-methode. De letters staan voor wish, outcome, obstacle, plan. Oftewel: wens, uitkomst, obstakel, plan.
Deze aanpak, vertelde Öttingen me al eerder, dwingt je om een stap terug te nemen en eens van een afstand naar je doel te kijken. Zo kun je helder krijgen of bepaalde doelen met elkaar conflicteren.
De conclusies kunnen uiteraard pijnlijk zijn, daar zul je niet aan ontkomen. Op de lange termijn geef je jezelf echter de gelegenheid om naar doelen te werken die bereikbaarder en waardevoller zijn.
