Als je een geciviliseerd gesprek wilt laten ontsporen, kun je het beste thema’s als bankiers, bonussen, referenda, Europa of Brexit aansnijden, constateert Errol Keyner. Emoties verplaatsen ratio dan even op de achterbank.
Mijn dag kon niet meer stuk toen ik vrijdagochtend The New York Times opende. De krant speculeerde welke Europese steden zouden profiteren van de gedeeltelijke teloorgang van Londen als financieel centrum van Europa, nu de Britten van plan zijn de Europese Unie te verlaten.
Op basis van criteria als Engelse taalvaardigheden, infrastructuur, scholen en (superluxe) levenskwaliteit passeerden negen kanshebbers de revue. Brons was er voor dark horse Wenen, zilver voor favoriet Frankfurt en verrassend goud voor… Amsterdam.
Amsterdam walhalla voor expats
Blijkbaar is Amsterdam niet alleen een toeristische trekpleister voor armzalige wietgebruikers, maar koesteren ook cokesnuivende toppers uit het Londense haute finance warme gevoelens voor onze hoofdstad.
Amsterdam zal de bevestiging van het door haar verfoeide imago van drugsparadijs graag op de koop toe nemen, want de gevluchte expats uit Londen zijn rijk en worden alleen maar rijker, ondanks dat ze very big spenders zijn. Geweldig voor de middenstand, de werkgelegenheid en schatkist.
Bonuswetgeving
De slingers kunnen echter in de kast blijven, want de volksverhuizing van welgestelde Londense bankiers zal niet naar Amsterdam zijn. Er is namelijk een probleempje: bankiers mogen in Nederland maximaal twintig procent bonus ontvangen. Verreweg het laagste plafond van de landen die überhaupt een plafond hebben ingesteld.
Dit probleem is ook niet oplosbaar, want het is een principekwestie. En principes gooi je niet zo maar overboord. De politiek heeft met de kredietcrisis in het hoofd de financiële sector gelukkig een broodnodig lesje moraal geleerd, waarvoor we politici niet genoeg kunnen danken.
Bankiers, bonussen, referenda, Europa en Brexit in één discussie. Ik wacht af of de ratio op de achterbank is beland, of verder in de kofferbak.
Errol Keyner is adjunct-directeur bij de Vereniging van Effectenbezitters (VEB), maar schrijft dit artikel op persoonlijke titel.
