Noord-Korea is een kopzorg van de nieuwe Amerikaanse minister van Buitelandse Zaken, Rex Tillerson. “De dreiging is acuut”, zei hij nadat het land door blijft gaan met de uitbreiding van de opwerkingsfabrieken voor verrijkt uranium en de aanhoudende tests met raketten.
Tillerson sprak met de Independent Journal Review over de ‘draai’ die de VS maakt van een focus op Europa naar een groter belang voor Azië. De dreiging, zei Tillerson, “heeft het niveau bereikt waarop wij zeer bezorgd zijn over hoe het land door kan blijven gaan met de progressie die het al geboekt heeft op het gebied van wapens en raketten”.
Het doel van Noord-Korea is volgens experts in nucleaire zaken om een raket te bouwen die een atoombom naar de VS kan transporteren. Wellicht niet om die mogelijkheid werkelijk te gebruiken, maar in elk geval om de eigen onderhandelingspositie te versterken. Momenteel kan de dictatuur dit nog niet.
“Lang dacht men dat Noord-Korea alleen een nucleair programma had om concessies te doen in ruil voor hulp vanuit de VS en Zuid-Korea”, zegt militair analist van Stratfor Omar Lamrani. “Maar dat paradigma gaat niet meer op. Noord-Korea investeerde er juist in om de ultieme veiligheidsgarantie te hebben en het ultieme afschrikmiddel tegen aanvallen van buiten.”
Stel dat een groep westerse landen Noord-Korea zou binnenvallen, dan is het een ongelofelijk lastige taak om alle faciliteiten rond het nucleaire programma snel onschadelijk te makken. Daar komen nog eens honderden mobiele lanceerinstallaties bij die verspreid staan over het bosrijke en bergachtige schiereiland. Zo goed als onmogelijk dus om al die dreigingen in één keer uit te schakelen.
Het is maar de vraag of de Noord-Koreaanse machthebbers zo'n bom werkelijk zouden gebruiken. Maar zoals altijd gaat het bij atoombommen niet om de werkelijke inzet, maar juist om de voortdurende dreiging die er vanuit gaat. Op z'n minst zal het regime van Kim Jong-un in staat zijn om zich veel minder aan te trekken van de wensen en grillen uit Washington en Seoul.
Het is een point of no return als Noord-Korea de bom kan inzetten. "Een intercontinentale raket in de handen van Kim betekent dat de VS niet meer geloofwaardig kan dreigen met hun eigen atoomarsenaal richting Noord-Korea." De VS heeft daarom drie opties als de Kim-clan werkelijk zover komt, zegt Lamrani.
Ten eerste kan Tillerson door blijven gaan met een diplomatieke aanpak, terwijl hij achter de schermen raketschild bouwt. De tweede optie is om toe te geven dat Noord-Korea een normaal land is en het regime te erkennen als de legitieme machthebbers. De derde en laatste optie is een inval, die waarschijnlijk gepaard zal gaan met een Noord-Koreaanse nucleaire aanval op de VS.
Tillerson houdt zich voorlopig op de vlakte en benut de eerste optie in zijn omgang met Noord-Korea en de landen in de omgeving. Een raketschild zal ongetwijfeld al decennia in ontwikkeling zijn, maar het is de vraag of dat wel geavanceerd genoeg is om een eventuele Noord-Koreaanse aanval af te slaan. Want waarschijnlijk houdt Pyongyang daar rekening mee.
Noord-Koreaanse functionarissen zouden aan Reuters hebben verteld dat Kim Jong-un niet bang is of zelfs maar een mening heeft over de sancties die de VS al tijdenlang onderhouden jegens het land... én dat het land zelf als eerste over zou gaan tot de lancering van een atoombom.
Bovendien is het maar de vraag hoeveel een raketschild kan tegenhouden. "Een raket-tegen-raketsysteem is geen feilloze manier om de dreiging weg te nemen", zegt Kelsey Davenport, directeur bij het Arms Control Association voor Noord-Korea.
De tweede optie dan. Wellicht een fijne gedachte: vergeten en nooit meer naar omkijken. Maar het zou de grootste fout in de diplomatieke geschiedenis zijn. En het zou het vreselijkste regime op aarde bovendien erkennen en verheffen - geen goed vooruitzicht.
De laatste optie heeft uiteraard niemands voorkeur. "Alle opties zijn niet echt prettig", geeft Lamrani toe.
