De Australische luchtvaartmaatschappij Qantas onderzoekt of commerciële vluchten van Sydney naar New York en Londen haalbaar zijn. Afgelopen week hield de vliegmaatschappij daarom een testvlucht van New York naar Sydney. En ik mocht mee!
Nee, geen dag reizen, naar vliegvelden gaan, dealen met bussen en terminals en aansluitingen halen. Maar een hele dag doorbrengen in een metalen buis op ongeveer 10.000 kilometer boven de aarde, waarvan het grootste gedeelte boven de Stille Oceaan.
De route tussen New York en Sydney is ruim 16.000 kilometer en was nog nooit voltooid zonder tussenstop in Los Angeles. Tot nu, want zondag landde de Qantas-vlucht met nummer QF7879 19 uur en 16 minuten na vertrek in Sydney. Daarmee is het de langste commerciële vlucht ter wereld, een record dat Qantas volgende week zal verbreken als de testvlucht van Londen naar Sydney op het programma staat. Die is nog weer 1.000 kilometer langer.
De vraag is wat dergelijke lange vluchten eisen van de passagiers en de bemanning. Kunnen die het volhouden om bijna een hele dag in het vliegtuig te zitten?
Qantas onderzoekt met de testvluchten hoe piloten, cabinepersoneel en passagiers omgaan met de lange vluchttijd. De data van de piloten, stewards en stewardessen moet Australische luchtvaartautoriteiten ervan overtuigen dat het veilig is om mensen diensten van twintig uur of langer te laten draaien.
De luchtvaartmaatschappij heeft een aangepaste cabineservice getest die de jetlag bij passagiers moet minimaliseren. De vlucht van 16.000 kilometer gaat immers door vijftien tijdszones. Zo werden de verlichting en maaltijden aangepast om passagiers en bemanning wakker te houden of in slaperig te maken.
Er waren veertig passagiers en tien bemanningsleden aan boord, waaronder vier piloten. Onder de passagiers waren Qantas-veelvliegers, medewerkers van Qantas die niet aan het werk waren, onderzoekers en leden van de media, waaronder deze verslaggever.
Een volledig beladen vlucht met passagiers en vracht is momenteel nog niet mogelijk; de zwaardere belasting zou het bereik van het vliegtuig verkorten.
Airbus en Boeing ontwikkelen momenteel twee vliegtuigen die deze ultralange routes kunnen vliegen. Quantas wil eind dit jaar een keuze maken voor een van beide toestellen. De Australische vliegmaatschappij verwacht hier op z'n vroegst vanaf 2023 mee te vliegen, aldus directeur Alan Joyce. Eerder hoopte de luchtvaartmaatschappij op een start in 2022.
Doordat er niet zoveel passagiers aan boord waren, kreeg iedereen een businessstoel waar ook een bed van gemaakt kon worden. Passagiers werden ook aangemoedigd om wat tijd door te brengen in economy om het vliegtuig in balans te houden.
Hoewel het niet het beleid is van Business Insider om gratis vervoer te accepteren, waren wij niet in staat om te betalen voor de vlucht van New York naar Sydney omdat deze was gekwalificeerd als een 'ferry flight'. De Amerikaanse overheid verbiedt het luchtvaartmaatschappijen om hiervoor geld te accepteren. Business Insider betaalde wel voor de terugvlucht met de vliegtuigmaatschappij.
Van vertrek tot landing, met aanloop en uitloop, zo was het op de testvlucht van Qantas die 19 uur en 16 minuten duurde.
De langste vlucht vertrekt van terminal 8 op JFK Airport die normaal gesproken wordt bezet door American Airlines, ook een lid van de Oneworld-alliantie. Voor deze vlucht is er een speciale balie waar je kunt inchecken.
Al snel genoeg gaan we naar gate 12 en krijgen wij voor het eerst onze 'woning' voor de komende dag te zien: een gloednieuwe Boeing 787-9 die een paar dagen eerder is afgeleverd aan Qantas vanuit de fabriek van Boeing in Seattle.
Daar gaan we!
De businessclasscabine van Qantas' 787-9 is verdeeld in twee stukken: een grote cabine aan de linkerkant van de toegangsdeur en een smallere 'minicabine' met slechts drie rijen aan de rechterkant. Ik zit in de kleinere cabine.
Dit is mijn stoel: 11E.
Iedere stoel heeft zijn eigen koptelefoon...
...die een eigen plug met drie ingangen heeft die werkt met het entertainmentsysteem van Qantas. Iedere stoel heeft ook een USB-poort en een universele stekker.
Er is ook opslagruimte in een vakje onder de stoel voor mij. Als de stoel in bedmodus staat, kun je hier je voeten plaatsen. Daar is voldoende ruimte voor.
Van de stewards en stewardessen krijgen we de iconische businessclass-pyjama's van Qantas.
Deze set is speciaal gemaakt voor deze serie testvluchten.
Afgezien van enkele formaliteiten is dit geen normale vlucht. Zo krijgen wij bijvoorbeeld dingen te zien en mogen wij op plaatsen komen waarvan de meeste passagiers niet eens weten dat ze bestaan, zoals de plek waar de piloten en de rest van de crew rusten. 
Omdat het belangrijkste doel van deze vlucht is te bestuderen hoe piloten en crewleden goed uitgerust en alert kunnen blijven tijdens ultralangeafstandsvluchten, hebben de vier piloten een aangepast werkschema dat met de onderzoekers is afgestemd.
De hoofdpiloot, kapitein Sean Golding, beschrijft het schema voor de vier piloten die elk twee diensten hebben:
"De hele crew is erbij voor de eerste anderhalve uur. Daarna neem ik een pauze van tweeënhalf uur lang. Daarna werk ik de volgende vijfenhalf uur, slaap ik de volgende vijfenhalf uur en werk ik de volgende tweeënhalf uur. Dan zijn wij allemaal klaar voor de landing."
"Soms slaap ik beter op langeafstandsvluchten dan dat ik thuis doe", voegt hij daaraan toe.
Om de alertheid en het aanpassingsvermogen van de piloten te meten tijdens deze lange vlucht, krijgen ze allemaal een EEG-headset om hun hersenactiviteit te meten.
En een fitnesstracker.
De piloten moeten iedere vier uur een urinemonster afgeven, ook voor en na de vlucht, om hun melatonineniveau te bepalen.
Passagiers die meedoen aan het onderzoek dragen iets aangepaste fitnesstrackers. Ook houden ze een dagboek bij over de hoeveelheid beweging, hun slaap en hun maaltijden voor, tijdens en na de vlucht.
Na een verrassend korte route naar de startbaan hangt het vliegtuig precies om 21.27 uur (New Yorkse tijd) in de lucht.
Op zo'n lange reis is beenruimte van groot belang.
Met de rugleuning naar achteren is het behoorlijk comfortabel. De prettige voetensteun helpt daarbij.
Ook als de stoel voor je naar achteren is geklapt is er nog genoeg ruimte over voor je knieën.
De economy-klasse lijkt erg standaard, maar er zijn een paar kleine aanpassingen gedaan om de lange vlucht dragelijker te maken, hoewel 20 uur in deze stoelen een hele zit blijft.
CEO Alan Joyce van Qantas, die aan boord was van de vlucht, zei dat er gekeken wordt naar manieren om de extreem lange vlucht ook in de economy-klasse dragelijker te maken.
Zo zouden de stoelen verder uit elkaar gezet kunnen worden voor beenruimte of er een paar kunnen worden weggehaald, zodat er een gemeenschappelijk ruimte ontstaat waar passagiers tijdens de vlucht kunnen staan, praten en de benen strekken om het bloed te laten stromen.
De stoeltjes in de economy-cabine staan ruim 80 centimeter uit elkaar. Dat is zelfs voor langeafstandsvluchten al vrij ruim.
Er is ook een soort net dat dient als voetensteun, een duidelijke verbetering.
In het vluchtmenu is ook een uitvoerige beschrijving opgenomen van alle diensten aan boord.
Kort na de eerste maaltijd neemt Dr. Marie Carroll, die het jetlagonderzoek leidt, de passagiers mee naar een lege ruimte om rek- en strekoefeningen te doen.
Volgens Dr. Carroll is bewegen tijdens lange vlucht van essentieel belang om jetlagsymptomen zoveel mogelijk te voorkomen. Uiteindelijk doen ook passagiers die niet deelnemen aan het onderzoek en de crew mee.
Zelfs CEO Alan Joyce doet mee aan de oefeningen. Het wordt zelfs een soort feestje als Dr. Carroll de Macarena laat horen via het PA-systeem en de dans begint voor te doen. Echt een bijzondere ervaring.
Dit zal tijdens een gewone vlucht natuurlijk niet mogelijk zijn. Toch zei Joyce dat hij zich kan voorstellen dat er in een gemeenschappelijke ruimte op ultralange vluchten filmpjes worden gedraaid met rek- en strekoefeningen.
Om ongeveer 3.30 uur New York tijd, oftewel half zeven 's avonds in Sydney, nemen de stewards en stewardessen onze bestellingen op voor de tweede maaltijd, het 'diner'. En ze brengen ook met matrasjes voor onze stoelen. "Zo kunt u gelijk gaan slapen als u klaar bent met eten."
En dan is het eindelijk bedtijd. Met een handige knop op het controlepaneel verander je de stoel binnen 30 seconden in een bed.
Langzaam word ik — en iedereen aan boord —uiteindelijk weer wakker. De crew begint direct met het uitdelen van het ontbijt. Ze hebben onze bestelling al eerder tijdens de vlucht opgenomen, zodat iedereen zijn ontbijt direct na het ontwaken kan krijgen.
Het is bijzonder om te zien hoe de lange vlucht ten einde komt.
We landen in Sydney om 07.43 uur in de ochtend, lokale tijd. Dat is 19 uur en 16 minuten nadat we van startbaan 31L op JFK vertrokken.
Het verlaten van het vliegtuig is een van de meest feestelijke momenten die ik bij vliegreizen heb meegemaakt. De gehele crew gaat samen met de deelnemers aan het passagiersonderzoek op de foto.
Dit is wat ik denk na meer dan 19 uur in de lucht:
Na deze vlucht voel ik me beter dan ik me ooit heb gevoeld na een langeafstandsvlucht, ook bij de vluchten waarbij ik het geluk had om firstclass of businessclass te vliegen.
Een directe vlucht is bijna altijd fijner. In dit geval scheelt het zonder overstappen in Los Angeles meer dan drie uur.
Maar ik kan me een vlucht van deze lengte in economy met deze opzet en met een volledig aantal passagiers eigenlijk niet voorstellen. De visie van Alan Joyce om een gemeenschappelijke ruimte te creëren waar je een beetje kunt bewegen stemt me optimistisch. Dit is iets dat Qantas eerst voor elkaar moet krijgen als ze daadwerkelijk een commerciële non-stopvlucht van New York naar Sydney in gebruik nemen.
