- Noord-Korea heet ook wel het kluizenaarskoninkrijk, een hermetisch afgesloten dictatuur waar mensen en informatie moeilijk de landsgrenzen passeren.
- Maar met de komst van het internet en aanverwante technologie is het voor Noord-Koreanen makkelijker dan ooit om buitenlands nieuws, films, radio en zelfs porno te bekijken en -luisteren.
- Een nieuw rapport van het in de VS gevestigde Comité voor Mensenrechten in Noord-Korea laat zien hoe leider Kim Jong-un technologie gebruikt om deze informatiestromen aan banden te leggen.
- De maatregelen variëren van de doodstraf voor het bekijken van verboden media tot het afsluiten van het mobiele telecomnetwerk voor toeristen.
Hoe sluit je een land volledig af van de rest van de wereld als er zoiets bestaat als het internet? Dat is de fundamentele uitdaging voor Noord-Korea, het geïsoleerde Aziatische land waar burgers doelbewust op een informatiedieet zijn gezet.
Het internet, smartphones, laptops, televisie, film en radio bestaan allemaal, maar niet zoals wij dat kennen. Radio’s en tv’s zijn zo ingesteld dat Noord-Koreanen alleen staatszenders kunnen ontvangen. En het internet is voor grote delen van de bevolking niet toegankelijk.
Toch is het bijna onmogelijk voor de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un om alle informatie van buiten tegen te houden aan de grens. Uit China komt een stroom van illegale micro-sd-kaarten en simkaarten het land binnen, waardoor sommige Noord-Koreanen toch buitenlandse films kunnen zien en ongehinderd het internet over kunnen.
Een nieuw rapport van het Amerikaanse Comité voor Mensenrechten in Noord-Korea laat zien hoe Kim technologie inzet om zijn bevolking onder de duim te houden. Dat varieert van het aanpassen van Android om mensen te bespioneren tot het bouwen van mobiele games.
1. Noord-Korea beperkt de toegang tot het internet.
Noord-Korea is niet helemaal afgesloten van het internet. Dat bewijzen de cyberaanvallen waarbij Noord-Koreaanse hackers miljarden hebben buitgemaakt.
Maar toegang tot het internet is wel aan banden gelegd voor het grote publiek. "De hele infrastructuur wordt beheerd door de overheid en inlichtingendiensten zijn daarbij diepgaand geïntegreerd", schrijft het Comité voor Mensenrechten in Noord-Korea in zijn rapport.
Alle communicatie wordt gemonitord door 'Bureau 27', een onderdeel van de Noord-Koreaanse geheime dienst.
2. Noord-Korea importeert goedkope Android-telefoons uit China en past de software aan om mensen te bespioneren.
Mobiel internet en smartphones bestaan ook in Noord-Korea. Burgers kunnen telefoons uit China kopen waar een Noord-Koreaanse merknaam op is geplakt, zoals Pyongyang Touch of Azalea 3.
De smartphones zien eruit als goedkope Android-toestellen die te koop zijn in doorsnee telefoonwinkels, maar ze zijn voorzien van spyware om gebruikers in de gaten te houden.
Burgers kunnen ook zelf telefoons kopen die vanuit China het land in zijn gesmokkeld, maar dan lopen ze het risico om afgeluisterd te worden via Noord-Korea's mobiele netwerk.
Hetzelfde geldt voor pc's. Die draaien op Red Star OS, een zelf ontwikkeld besturingssysteem dat gebruikers tot in detail in de gaten houdt.
3. De spyware houdt in de gaten waar je naar kijkt
Noord-Koreaanse mobiele telefoons werken op Android. Ingenieurs hebben die software aangepast en voorzien van een programma "Red Flag", dat op de achtergrond meedraait. Het bespioneert alles wat een gebruiker doet en maakt op willekeurige tijdstippen screenshots om de activiteit vast te leggen. Die schermafbeeldingen worden opgeslagen in een database met de naam "Trace Viewer" (spoorzoeker).
Hoewel Noord-Korea waarschijnlijk niet over de middelen beschikt om alle screenshots van iedereen te controleren, is het natuurlijk een goed mechanisme om mensen uit pure angst zichzelf te laten censureren.
4. Als je een mediabestand uit het buitenland opent, dan komt het regime dat te weten
Volgens het rapport hebben Noord-Koreaanse ingenieurs software ontwikkeld om bestanden te watermerken. In wezen bekijkt het op die manier elk mediabestand dat op een apparaat wordt geopend. Het voorziet de bestanden dan van een tag en controleert wat er geopend wordt, of dat nu op een pc, tablet of telefoon is.
Bij iedereen die een buitenlandse film bekijkt, wordt dat bestand dus getagd en gevolgd. Door de tag kan elk nieuw apparaat waarop het bestand daarna wordt geopend gevolgd worden. Dus als iemand bijzonder veel buitenlandse media verspreidt zou het Noord-Koreaanse regime er waarschijnlijk snel achter komen.
5. De staat zorgt voor een tweedelig telefoonnetwerk, zodat de eigen onderdanen niet naar het buitenland kunnen bellen.
Noord-Korea heeft een telecommunicatiesysteem. De huidige versie is een joint venture met een Egyptisch bedrijf genaamd Orascom.
Het netwerk is verdeeld in twee helften. Dat betekent dat zowel Noord-Koreaanse toeristen als buitenlandse burgers kunnen bellen en sms'en in het land, maar geen van beiden kan met de ander communiceren.
Deze scheiding is al op accountniveau doorgevoerd. De eigen burgers hebben nummers die beginnen met 191-260, terwijl telefoons voor buitenlanders nummers hebben met 191-250.
Simkaarten van toeristen vonden ook weer hun weg terug naar het land. Maar Noord-Korea is begonnen deze te deactiveren. Zo is er geen risico dat burgers simkaarten kunnen bemachtigen waarmee ze uitgebreide internettoegang kunnen krijgen of met buitenlanders kunnen bellen.
6. Op het kijken van porno staat waarschijnlijk de doodstraf
Overlopers die het regime ontvluchtten en in China, Japan of Zuid-Korea een heenkomen hebben gevonden, vertelden dat het regime mensen ter dood veroordeelt als ze buitenlandse content bekijken. Zeker als dat iets is dat echt illegaal is, zoals porno of kritiek op de familie Kim.
"Het bekijken van porno is streng gereguleerd. Ik heb gehoord dat je geëxecuteerd kunt worden voor het bekijken van pornografie."
Ook in een rapport van Amnesty International wordt beschreven dat een man die met zijn vrouw en een andere vrouw naar porno keek werd geëxecuteerd. De hele stad werd opgeroepen om naar de voltrekking van het vonnis te kijken.
Maar porno op een SD-kaartje blijft gewild en kost honderden euro's
Natuurlijk zijn maar weinig mensen die weten te ontsnappen bereid om over hun pornogewoonten te praten.
Maar een bron die meer weet van de smokkel tussen Noord-Korea en China, zegt dat SD-kaarten met porno zo'n 450 euro kunnen opbrengen. Die prijs weerspiegelt zowel de grote vraag als het extreme risico dat met het smokkelen gepaard gaat.
7. Alle radio's die worden verkocht kunnen alleen op de staatsmedia worden afgestemd
Noord-Koreanen die een radio kopen via officiële kanalen, kunnen alleen goedgekeurde frequenties beluisteren. Luisteren naar buitenlandse radio, of buitenlandse tv kijken, is illegaal en de overheid voert regelmatig invallen uit om ervoor te zorgen dat mensen niets illegaals beluisteren.
Veel Noord-Koreanen hebben een tweede radio of tv die buitenlandse uitzendingen kan ontvangen en die ze verborgen houden. Ze laten dan alleen hun "officiële" apparaat aan inspecteurs zien.
Volgens het Comité voor Mensenrechten blokkeert Noord-Korea buitenlandse radiosignalen. Er wordt dan "luide ruis" uitgezonden op dezelfde frequenties, om de uitzendingen te overstemmen. Noord-Korea richt zich daarbij in het bijzonder op het storen van twee zenders die door de inlichtingendienst van Zuid-Korea worden verzorgd, "De stem van het volk" en "Echo van de hoop".
8. De staat leidt de onderdanen af met eigen games
Noord-Koreanen leven in een afgesloten wereld waar entertainment schaars en van lage kwaliteit is, waar eten moeilijk te krijgen is en het werk repetitief en weinig voldoening geeft.
Het is dus geen wonder dat buitenlandse films en internationale tv aantrekkingskracht uitoefenen op de Noord-Koreaanse burgers.
De staat heeft, volgens het rapport van het comité, een afleidingsmethode bedacht: biedt eigen smartphone games aan.
Het rapport beweert dat er zo'n 125 mobiele games beschikbaar zijn om te spelen op Noord-Koreaanse mobiele telefoons. Spellen als "Volleybal 2016" en een game met de naam "Steden van de Toekomst". De BBC meldde in september dat Noord-Korea een mobiele game had gemaakt dat om Ronaldo draaide en dat populair werd.
Het idee is simpel: als burgers hun vrije tijd besteden aan het spelen van in eigen land geproduceerde spellen (en daarvoor betalen), besteden ze hun geld niet aan illegaal gesmokkelde media.
9. Open wifi-netwerken zijn niet toegestaan
Noord-Korea spant zich tot het uiterste in om ervoor te zorgen dat zijn burgers niet zomaar toegang hebben tot het buitenlandse internet, of eigenlijk überhaupt tot internet.
Volgens het rapport hebben buitenlandse ambassades in de hoofdstad Pyongyang een tijd lang open wifi-netwerken gehad. Ondernemende burgers met smartphones bleven in de buurt van de ambassades om op internet te surfen zonder betrapt te worden, totdat de staat optrad en open wifi-netwerken verbood.
Uiteindelijk introduceerde Noord-Korea zijn eigen openbare openbare Mirae (Koreaans voor "toekomstig") netwerk. Je hebt een speciale app nodig om dit te gebruiken en het biedt volgens de staatsmedia alleen toegang tot het intranet van Noord-Korea en niet tot het wereldwijde internet.
10. Het land wil overgaan op beter controleerbare streamingdiensten
Noord-Korea heeft geen Netflix maar, er is net als in de rest van de wereld wel een verschuiving naar streaming-media.
Volgens het rapport zijn er twee IPTV-diensten (digitale televisie) van eigen bodem, maar de meest populaire heet Manbang. Net als telefoons wordt de settopbox goedkoop in China gebouwd, geïmporteerd en vervolgens verkocht als een apparaat van het eigen Noord-Koreaanse merk.
Mensen met zo'n Manbang-apparaat, kunnen een enorme hoeveelheid staatsmedia streamen, maar kunnen niet afstemmen op buitenlandse zenders. Voorlopig kunnen ook afstemmen op traditionele uitzendingen via de ether. Dus ook op buitenlandse uitzendingen als ze een verborgen tv-toestel hebben.
Maar, zo concluderen de onderzoekers, Noord-Korea zou traditionele uitzendingen via de ether helemaal kunnen verbieden en alleen inhoud via digitale televisie kunnen toestaan.
Dit zou het voor Noord-Koreanen dan nog moeilijker maken om toegang te krijgen tot buitenlandse uitzendingen.
