Wie kinderen wil, moet naar Litouwen verhuizen: daar heeft een ouder recht op
twee jaar kindverlof tegen, omgerekend, bijna 85 procent van haar of zijn
salaris.
Wie een hekel heeft aan belastingen moet zich naar Dubai haasten: de
belastingdruk is verwaarloosbaar (al is de overheid van plan om het op te
hogen naar, schrik niet, 5 procent).
Ook Singapore is een paradijs voor belastinghaters: het hoogste tarief in de
eilandstaat bedraagt 20 procent. Wie eigenlijk helemaal niet wil werken, kan
zich daarentegen het beste op een ander eiland vestigen: Malta en IJsland
tellen respectievelijk 38 en 36 jaarlijkse vakantie- en feestdagen, onder
andere de eerste zomerdag in IJsland.
Eigen boontjes doppen in Dubai
Elk nadeel heeft een voordeel, om met Johan Cruijff te spreken: het gemiddelde
inkomen in Litouwen bedraagt bruto 7.234 euro per jaar, het minimuminkomen
232 euro per maand. Dubai beperkt het zwangerschapsverlof en andere
collectieve voorzieningen tot de eigen inwoners en laat expats hun eigen
boontjes doppen.
In vergelijking met Europa zijn de Singaporese collectieve voorzieningen karig
te noemen en is familie een belangrijke steunpilaar. Beetje jammer als je
familie dan in Nederland zit.
Een werkloosheidsuitkering in Malta bedraagt de eerste maand na ontslag minder
dan de helft van het salaris van de voorgaande maand en parttime werken komt
vrijwel niet voor. En of de zon schijnt op de eerste dag van de zomer in
IJsland is nog maar de vraag. De gemiddelde temperatuur in juli is 10
tot 13 graden Celsius.
Wonen in Afrika is duur
Het verschilt nogal hoe duur het leven is op de plek van bestemming. De
Angolese hoofdstad Luanda is in 2012 de een na duurste stad voor expats om
te wonen, blijkt
uit HR-adviesbureau Mercer’s jaarlijkse index. N’Djamena, de hoofdstad van
het Noord-Afrikaanse Tsjaad, staat op plek acht. Geen wonder, zegt het
adviesbureau: in die contreien rijzen de kosten voor veilige huisvesting de
pan uit.
Ook Australië staat hoog op de lijst, omdat Mercer de kosten voor
levensonderhoud in Amerikaanse dollars berekent en de Australische dollar
goede tijden doormaakt.
De daadwerkelijke kosten zijn anders
Maar Mercer kijkt naar een specifieke groep expats: de mensen wiens werkgever
hun een vergoeding geeft om in het buitenland te gaan wonen. En Mercer
berekent de kosten op basis van hoe de mensen in hun eigen land leefden.
Om een voorbeeld te geven: spruitjes zijn in Nederland in de winter al te
krijgen voor anderhalve euro per kilo, maar kosten in diezelfde periode in
Singapore 4,5 euro per 300 gram (of: veertien euro voor een kilo). Hetzelfde
geldt voor andere etenswaar die in Nederland doorgaans als goedkoop wordt
beschouwd zoals ingeblikte tomaten, broccoli of koffie: het is allemaal een
flinke slag duurder in landen als Dubai of China. Wie vervolgens besluit om
dan maar lokaal te koken merkt dat direct in zijn portemonnee – maar dat
neemt Mercer niet mee in de berekeningen.
Expat-paketten behoren tot het verleden
Europa kent vrijheid van verkeer van personen, wat betekent dat een Europeaan
zich in elk willekeurig land mag vestigen en daar mag werken zonder dat hem
of haar een strobreed in de weg wordt gelegd. Nu zitten daar in praktijk wel
haken en ogen aan (zoals de eis dat bepaalde diploma’s door lokale bevoegde
instanties worden erkend), maar in grote lijnen komt het er toch op neer dat
expat-toelages tot het verleden behoren.
Ook in landen verder weg, als Singapore, China en Dubai komen expat-pakketten
steeds minder vaak voor. Daarom zijn in deze expatwijzer de lokale
arbeidsomstandigheden en voorwaarden op een rijtje gezet. Zodat je zelf kunt
kijken welk land het beste bij jouw wensen past.
Lees ook:
In beeld: de Z24 Expatwijzer
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl
