De Amerikaanse Cathy R. is 63 jaar, heeft een masterdiploma en heeft heel haar leven gewerkt. Toch maakt ze zich zorgen over haar toekomst.

De administratief medewerker heeft altijd moeite gehad om hogerop te komen. Ze zegt dat ze, ondanks bijna drie decennia in haar huidige functie, een salaris verdient dat vergelijkbaar is met sommige functies op instapniveau.

Ook al komt ze over een paar jaar in aanmerking voor een pensioen, ze is bang dat het niet genoeg zal zijn om comfortabel te kunnen leven. Ook niet in combinatie met uitkeringen uit het sociale zekerheidsstelsel.

“Ik kan nauwelijks rondkomen met een baan. Hoe kan ik dan met pensioen gaan?”, zegt de inwoner van St. Paul, de hoofdstad van de staat Minnesota, tegen Business Insider.

Cathy behoort tot de 30 miljoen "piekboomers' geboren tussen 1959 en 1964 die de komende jaren de traditionele pensioenleeftijd van 65 jaar zullen bereiken. Maar velen hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, laat staan dat ze genoeg geld hebben gespaard voor hun pensioen.

Volgens het Retirement Income Institute van de Alliance for Lifetime Income heeft meer dan de helft van de piekboomers slechts 250.000 dollar of minder aan vermogen.

Alice, wie is Alice?

Veel piekboomers vallen ook in de groeiende categorie ALICE, wat staat voor Asset Limited, Income constrained and Employed. Met andere woorden: Amerikanen met relatief weinig bezit, zoals een eigen woning, en een slecht betaalde baan.

Deze groep valt vaak wel boven de federale armoedegrens en verdient te veel om in aanmerking te komen voor overheidssteun. Ondanks dat velen hun dagelijkse uitgaven niet kunnen betalen. "Veel mensen zijn goed opgeleid, maar we kunnen nauwelijks rondkomen omdat ons loon te laag is," zei Cathy. "We hebben ons hele leven gewerkt, en nog hard ook."

Cathy groeide op in Minnesota en ging daar ook naar de Universiteit. Daarna werkte ze fulltime als juridisch secretaresse bij het kantoor van de procureur-generaal, terwijl ze 's avonds rechten studeerde.

Dit was geen succes, omdat haar supervisor het afkeurde dat ze elke dag een uur eerder wegging om lessen te volgen. Haar studie leed eronder en haar overheidsbaan raakte ze kwijt. Cathy had inmiddels een enorme studieschuld opgebouwd en ging als juridisch secretaresse bij meerdere advocatenkantoren tegelijk werken.

Na tien jaar was ze bij geen enkel bedrijf hogerop gekomen, dus werd ze weer ambtenaar in een poging om meer geld te verdienen en haar uitkering niet te verliezen. Ze werkte bij het ministerie van Financiën in de postkamer en kreeg daarna een baan als administratief medewerker voor het universiteitssysteem van de staat, wat ze ongeveer 25 jaar bleef doen.

Omdat ze voor het universiteitssysteem werkte, mocht ze gratis verder studeren, dus haalde ze kort voor de pandemie een master in public administration. Ze dacht haar carrière hiermee een boost te geven en aan de financiële onzekerheid te kunnen ontsnappen.

Maar zelfs met een masteropleiding kon Cathy niets beters vinden dan administratief werk, omdat ze voortdurend te horen kreeg dat ze niet genoeg ervaring had. Ze verdient momenteel 20 dollar per uur en heeft een goede ziektekostenverzekering en vakantie- en ziekteverlof. Toch klust ze parttime bij als belastingadviseur, wat volgens haar gebruikelijk is bij veel mensen die ze kent.

Ze baalt ervan dat ze zich, zelfs met tientallen jaren ervaring en jaren netwerken, vastzit in een baan waarmee ze nauwelijks rond kan komen. Ze heeft startersfuncties gezien met een salaris dat vergelijkbaar is met wat ze nu na 25 jaar verdient.

"Ik kreeg te horen dat ik niet hogerop kon komen omdat ik geen leiding heb gegeven en omdat ik geen budgetten opstel," zegt Cathy. "Maar hoe kan ik die ervaring opdoen als je me alleen maar administratief werk geeft?"

Ze voegt eraan toe dat flexibel parttime werk vinden veel moeite kostte. Ze had op veel parttime banen gesolliciteerd waarvoor late uren of lange weekenden nodig waren.

"De concurrentie voor die vacatures is enorm. Iedereen solliciteert, maar werkgevers zijn niet flexibel als het gaat om kandidaten die al fulltime werken," zei ze. "Het leven wordt steeds duurder. Wanneer stoppen de prijsstijgingen? Mensen redden het nauwelijks. Van veel stellen is de één met pensioen, maar werkt de ander nog."

'Mijn enige bezit is mijn auto'

Meer dan drie decennia woonde Cathy in een appartementencomplex in St. Paul met betaalbare huren die zelden stegen. Het gebouw heeft nu nieuwe eigenaren die de appartementen hebben gerenoveerd en huurders hebben verplicht om zich opnieuw in te schrijven. Vele bewoners vertrokken naar goedkopere appartementen in de omgeving.

Cathy betaalt nu ruim 1.500 dollar voor haar tweekamerappartement, en de huur stijgt elk jaar met minstens 70 dollar. Ze woont alleen, waardoor ze de kosten niet kan delen. Ze heeft er nooit aan gedacht een huis te kopen, zelfs niet met een subsidie voor starters.

"Mijn ouders zeiden dat je het met een opleiding ver schopt. Niet dus," zegt Cathy. "De ironie is dat ik één van de hoogstopgeleide secretaresses in de staat Minnesota ben."

Haar grootste uitgaven zijn verschillende leningen die ze niet kan samenvoegen vanwege de hoge rente. Om op haar boodschappen te besparen gebruikt ze vaak kortingsbonnen en koopt ze alleen in de goedkoopste winkels. Ze is dankbaar dat ze vanuit huis kan werken, wat geld bespaart op vervoer.

"Ik heb geen bezittingen, behalve een auto. Ik weet niet hoe senioren met een beperkt inkomen de huur betalen," zei Cathy.

Onlangs heeft ze haar 40.000 dollar aan studieschuld kwijtgescholden gekregen. Het was 25 jaar lang een uitdaging om deze lening af te betalen met haar salaris, vooral met de gestegen rente.

Ze denkt dat ze over vijf tot zeven jaar met pensioen kan en daar net van kan leven. Volgens de regel van 90 in Minnesota, waarbij iemand in aanmerking komt voor een pensioenuitkering als de leeftijd plus het aantal jaren dat deze persoon voor de overheid heeft gewerkt de 90 overschrijdt, kan ze dit jaar met pensioen gaan. Ze moet dan wel zelf haar ziektekostenverzekering betalen totdat Medicare op haar 65e ingaat.

"Mijn grootste zorg is hoe ik me de huur kan veroorloven als die zo blijft stijgen Ik heb maar een beperkt inkomen. Ik leef van wat ik elke twee weken verdien en dat is beangstigend weinig."

LEES OOK: Een Amerikaanse millennial die als twintiger financieel onafhankelijk werd door extreem zuinig te leven, zegt dat het niet altijd nodig is om grote offers te brengen