Ik woonde vier fantastische, maar zware jaren in een busje voordat ik besloot dat ik een huis zonder noodrem wilde.

Toen ik in 2016 mijn Dodge Sprinter uit 2006 ombouwde, was fulltime onderweg zijn nog geen gangbare levensstijl. De meeste mensen hadden immers geen werk dat je op afstand kunt doen.

Ik wilde zoveel mogelijk reizen en rotsklimmen, dus reisde ik door de hele Verenigde Staten en Canada, van Californië naar Utah, naar British Columbia, naar Yosemite National Park en terug. Ik heb ook geweldige mensen ontmoet.

Maar niet alles was idyllisch. Tegen de tijd dat ik in 2020 een huis betrok in Moab in Utah, was ik van vele overnachtingsparkeerplaatsen getrapt en had ik zoveel autopech gehad dat ik de tel kwijt ben geraakt.

Dit zijn de belangrijkste redenen waarom ik mijn leven in een busje heb opgegeven.

'Van life' ziet er relaxed uit op social media, maar ik had weinig rust onderweg.

Ik verhuisde in 2016 vanuit mijn ouderlijk huis naar een busje.
Ik verhuisde in 2016 vanuit mijn ouderlijk huis naar een busje.
Kaya Lindsay

Om het busje en alles eromheen draaiende te houden, was ik dagelijks in de weer met allerlei taken. Ik had aanzienlijk minder vrije tijd dan nu ik in een huis woon.

Mijn huis in Moab heeft stromend water, WiFi, een douche, een veilige plek om te slapen en een wasmachine.

In mijn busje waren deze dingen niet gegarandeerd, althans niet op dagelijkse basis. Ik spendeerde tijd en middelen om ze te vinden en zeker te stellen in elke stad en op elke camping waar ik aankwam.

Het onderhoud van mijn bus nam een groot deel van de dag in beslag
Het onderhoud van mijn bus nam een groot deel van de dag in beslag
Kaya Lindsay

Vaak gebeurde het dat ik er na een dag klimmen achter kwam dat het plaatselijke zwembad of de sportschool waar ik normaliter douchte, die dag gesloten was. Bezweet en uitgeput kon ik me pas de volgende ochtend fatsoenlijk douchen.

Dit soort kleine ongemakken stapelden zich na vier jaar op en werden te vermoeiend om mee door te gaan.

Ik was meestal alleen, en deze levensstijl maakte het moeilijk om langdurige vriendschappen op te bouwen.

Van life gaf me het gevoel dat ik vrij en ongebonden was, maar ik was meestal ook erg eenzaam. 

Als ik een nieuwe plaats aandeed, zag ik die vaak door de ogen van een toerist. Maar tegelijkertijd isoleerde ik mezelf omdat ik alleen reisde en veel activiteiten alleen ondernam.

Wanneer ik de kans kreeg om te socializen, vond ik het leuk om onderweg fascineerde mensen te ontmoeten. Maar ik had het gevoel dat ik me altijd opnieuw aan het voorstellen was en uit het niets nieuwe vriendschappen moest opbouwen.

Dagen of weken na nieuwe ontmoetingen met voorstelrondes, nam ik afscheid en reed naar een nieuwe stad waar alles weer opnieuw begon. Deze cyclus was slopend.

Ik was toe aan een consistente gemeenschap om me heen en die kon ik niet vanuit mijn bus opbouwen.

Ik ben dankbaar voor tijd op de weg. Maar na vier jaar realiseerde ik me dat het tijd was voor verandering.

Ik was klaar met het zoeken naar een veilige plek om te slapen en zoeken naar een betrouwbare Wifi-verbinding. Ik was klaar om deel uit te maken van een gemeenschap die me bij zou staan, zelfs als het slecht weer was of als de campings gesloten waren.

Meer dan ooit wilde ik vrienden maken die de tijd hebben om me te leren kennen.

Nu ik niet meer in mijn busje woon, maak ik er nog wel korte reizen mee.
Nu ik niet meer in mijn busje woon, maak ik er nog wel korte reizen mee.
Kaya Lindsay

Ik heb deze levensstijl niet helemaal de rug toegekeerd. Ik breng nog steeds lange periodes door in mijn bus.

Elke zomer verlaat ik de hitte van Moab op zoek naar koelere temperaturen en verleidelijke beklimmingen. Maar ik ga op reis in de wetenschap dat mijn huis en mijn gemeenschap op me wachten als ik terugkom.

Lees meer over reizen in een camper en digital nomads: