Bijna drie maanden geleden ben ik gestopt met mijn verslaving. Plotseling. Cold turkey.

Ik hoefde daarvoor niet weken in een kliniek door te brengen of in een praatgroep mijn ziel bloot te leggen. Het was zo simpel als een stuk software van mijn smartphone halen. “Wil je deze app verwijderen?” Ja!

De verslaving? Foursquare. Of zoals het tegenwoordig heet: Swarm. Doel van de app is om op plekken in te checken. Een station, een kroeg, een museum. Doe je dat het vaakst van alle gebruikers, dan word je de ‘burgemeester’ van die stek.

Ik deel voor het eerst waar ik ben op 27 april 2010 om 10.32 uur. Locatie: de Universiteitsbibliotheek in Groningen. Toch even laten weten dat ik aan het studeren ben.

Het inchecken verandert al snel in een obsessie. In het begin doe ik het nog zo onopvallend mogelijk, als vrienden naar het toilet gaan, kleding passen of een telefoontje aannemen. Later komt de smartphone meteen op tafel als ik in een restaurant zit.

Ik heb wel een regel: ik moet voet aan de grond hebben gezet op een plek. Met een bus of trein door een dorp rijden telt niet. Dan ben ik er niet echt geweest. Maar een blokje omlopen is geoorloofd om ergens in te checken en uiteindelijk de 'mayor' te worden.

In de beginjaren van Foursquare, dat net als Twitter doorbrak op hipsterfestival SXSW, is dat een virtuele eer onder de spaarzame nerds die de app ook hebben. Ik word de burgemeester van meerdere straten en pleinen in Nederland, van de supermarkt om de hoek, van mijn tandartsenpraktijk, een B&B in Ierland en een klooster in Bretagne. In sommige kroegen krijg je als 'mayor' korting, al heb ik dat zelf nooit meegemaakt.

Stickers kopen

In 2014, als het bedrijf van het inchecken een aparte app maakt, verandert Foursquare in een spel. Voor elke checkin krijg je munten. Daarvan kun je stickers kopen, die je bij een checkin inzet om bij bepaalde locaties het aantal gouden coins te vertwee- of verdriedubbelen. Een vliegwieleffect: hoe vaker je incheckt, hoe sneller je de felbegeerde stickers kunt gebruiken om je munttotaal te verveelvoudigen.

En dat betekent dat je hoger op de ranglijst met vrienden komt die de app ook gebruiken. Verzamel je in een week tijd de meeste munten, dan krijg je als nummer één bonusmunten.

Ik raak verslingerd. Overal waar ik ben, check ik in. En ik pas mijn gedrag aan. Deze week nog niet in een park geweest? Toch maar omfietsen om die munten mee te pakken - en de park-sticker te gebruiken om dat aantal te verdriedubbelen.

Op het laatst plaats ik zelfs een foto bij elke checkin, hoe korrelig, donker en wazig die ook is. Want een foto betekent 5 extra munten. Daar heeft Foursquare, dat tegenwoordig als flitsende reisgids furore wil maken, niks aan.

Laatste ronde door Amsterdam

Op 31 juli 2016 heb ik er genoeg van. Zelfs tijdens een ontspannen wandelvakantie van twee weken in Ierland voel ik de behoefte om mijn locatie te delen. Aan het strand, in een grot, boven op een berg. Ik ben geobsedeerd bezig met mijn telefoon en ik heb het door.

Als ik terug ben in Amsterdam, maak ik nog een laatste ronde. Ik loop door de buurt en check in bij elke straat, plein, brug of park dat ik tegenkom. Ik bereik mijn hoogste score ooit: 1024 munten in een week. Daarna gooi ik de app van mijn telefoon. Stoppen op je hoogtepunt.

De statistieken van meer dan zes jaar vrijwillig je locatie registreren zijn indrukwekkend: 7525 checkins op 1497 verschillende plekken. Ik checkte 1633 keer thuis in, 1197 keer bij stations, 1053 keer op kantoor, 710 keer bij supermarkten en 298 keer bij cafés.

En daar blijft het bij. Ik ben nu drie maanden Foursquare-vrij. Soms heb ik nog de reflex dat ik binnenloop bij een bijzonder museum of restaurant en denk: hier moet ik inchecken, dit moet ik vastleggen. Maar ik doe het niet. Want waarom zou ik? Uiteindelijk heb ik in al die jaren nooit een nuttige toepassing van mijn checkins kunnen ontdekken.

LEES OOK: Ik kocht een smartphone van 42 euro uit China en dit stelde me het meest teleur