- Toen Elon Musk Twitter overnam, kregen abonnees van de premium dienst Twitter Blue voor 8 dollar per maand het felbegeerde blauwe verificatievinkje.
- Onder Musk is er geen noodzaak meer om de identiteit van een gebruiker via een verificatieprocedure vast te stellen, alvorens een vinkje toe te kennen.
- Insider vroeg de persoon achter @Jesus hoe het is om ‘geverifieerd’ te zijn in dit nieuwe Twitter-tijdperk.
- Lees ook: Donald Trump mag terug op Twitter na peiling van Elon Musk
Dit essay is gebaseerd op een gesprek dat Insider had met de Twitter-gebruiker achter het account @Jesus. Deze persoon kreeg een verificatievinkje van het inmiddels geschrapte Twitter-Blue programma. Wie @Jesus is, wordt niet prijsgegeven. Onze bron gaf aan anoniem te willen blijven uit veiligheidsoverwegingen. Het gesprek is ingekort en geredigeerd.
Op Twitter ben ik Jezus Christus. In het echt niet.
In 2006 maakte ik een Twitter-account aan met de naam @Jesus. Ik dacht dat het leuk zou zijn om tweets te plaatsen rond Kerst en Pasen. Gewoon als grap. Ik plaatste dingen als ‘Noem dit geen comeback‘, net na Pasen als grapje over de wederopstanding van de Zoon.
Zelf ben ik niet religieus. Ik wilde het Twitter-universum eenvoudigweg verrijken met wat satire.
Ruim 15 jaar lang 'Jezus'
Ook al was ik jarenlang 'Jezus', het bleef onzeker of ik ooit een geverifieerde gebruiker zou worden. Meerdere keren heb ik me aangemeld voor verificatie en steevast werd ik afgewezen.
Maar toen Elon Musk de regels veranderde, en je door Twitter Blue-abonnee te worden ook een verificatievinkje kon kopen, wist ik dat dit mijn moment was. Ik telde meteen acht dollar neer voor een abonnement. Zodra ik met Apple Pay had betaald, stond er bij mijn account het felbegeerde blauwe vinkje.
Met de verificatie van mijn Jezus-account kon ik laten zien hoe absurd het nieuwe verificatiesysteem was. De echte Jezus heeft - volgens mij - geen Twitter-account. Dus hoe was dit mogelijk?
Jezus zijn op Twitter is vreemd
Mensen sturen me gebedsverzoeken. Ze weten denk ik wel dat ik niet de echte Jezus ben. Maar het is waarschijnlijk prettig en geruststellend om mij een bericht te kunnen sturen.
De verzoeken komen uit alle hoeken van de wereld en in alle mogelijke talen. Soms stuur ik een bemoedigend bericht terug, beseffend dat ik niet een professionele therapeut ben. Als mensen me gebedsverzoeken sturen, realiseer ik me hoe machteloos ik ben. Er is niets dat ik kan doen om te helpen. Het is vreemd als mensen dingen van je vragen en je weet dat je ze nooit echt kunt helpen.
Heb ik een missie met @Jesus? Nee, niet echt
Ik weet niet wat ik met het account wil. Een groots plan? Ik zou willen dat ik het had. Om eerlijk te zijn, doe ik maar wat. Na veertien jaar heb ik eigenlijk wel zo'n beetje alle Jezus-grappen een keer gemaakt.
Naast grappen, verstuur ik ook bemoedigende tweets, zoals: 'Ik weet dat jullie verdrietig zijn en pijn hebben, maar weet dat ik er altijd voor je ben'. Een enkele keer meng ik me in een politieke discussie, zoals toen ik 'verbied alle wapens' tweette.
Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen overtuigingen voor mijzelf te houden. Maar dat laatste moest ik even kwijt. Vuurwapens zijn zo'n groot probleem in Amerika. Als ik dit via mijn persoonlijke account had verstuurd, had niemand het gezien. Maar @Jezus heeft meer dan 791.000 volgers, dus dan zien mensen het wel.
Een van de redenen waarom ik anoniem blijf, heeft te maken met bedreigingen
Ik zie mijn satirische account niet als godslastering, omdat het duidelijk is dat ik niet echt doe alsof ik Jezus ben. Toch ontvang ik weleens berichten van mensen die me daarvan beschuldigen. Ze wensen dat ik naar de hel ga, of dat als ze erachter komen wie ik ben, ze me zullen vermoorden.
Ik wil mensen op het hart drukken dat ik dit voor de lol doe en dat het de bedoeling is dat iedereen plezier beleeft aan mijn account. @Jesus is geen performancekunst zoals Banksy. Ik probeer geen grote boodschap te verkondigen, behalve misschien dat het wel heel makkelijk is om op Twitter een officieel erkende status te krijgen.
