'Ik wilde een jaar op Barbados werken maar vertrok al na 4 maanden'

Nadat ik vierenhalf maand op Barbados had gewerkt, begon ik aan de lange reis terug naar Hongkong. Toen ik op het vliegtuig stapte, maakte een enorm gevoel van opluchting zich van me meester.

Vorig jaar ontdekte ik de Welcome Stamp, een speciaal visum voor Barbados.

Met dit visum kunnen digitale nomaden vanuit de hele wereld 12 maanden lang op het eiland wonen en werken.

Voor een freelance journalist als ik een unieke mogelijkheid om een jaar lang vanaf een Caribisch eiland, de regio te ontdekken en verslag te doen van een wereld die ik niet eerder kende.

Het visum kost 2.000 dollar (omgerekend 1.698 euro) voor mensen die een baan hebben. Met het visum hoef je geen inkomstenbelasting te betalen in Barbados.

Ik verhuisde in december 2020.

Ik was onder de indruk van de schoonheid van Barbados, van de azuurblauwe Caribische Zee tot het ruige landschap aan de Atlantische oostkust.

Ik vond een studiootje in een wooncomplex aan de zuidkust voor 1.250 dollar per maand (omgerekend 1.060 euro), inclusief WiFi, water, elektriciteit en één keer in de week schoonmaak.

Ik vond het geweldig om met de cultuur van Barbados te leren kennen. Ik genoot het voorrecht te mogen genieten van een privékookdemonstratie van gebakken vliegende vis met cou-cou (maïsmeel en okra) en jus - het nationale gerecht van Barbados. Ook fascinerend: gesprekken in het Bajan Creools horen en Caribische slang leren.

Omdat ook Barbados grotendeels te maken kreeg met Covid-beperkingen, maakte ik niet veel vrienden. De eerste vriend was de uitbater van een Airbnb die ik ontmoette terwijl ik op huizenjacht was. Deze introduceerde me bij een "mede-Welcome Stamper", weer anderen leerde ik online kennen of via gemeenschappelijke vrienden.

Na Kerst en Nieuwjaar leefde het coronavirus op wat resulteerde in een avondklok en een lockdown.

Op 9 april kreeg Barbados te maken met de vulkanische asregens door de uitbarsting van La Soufrière op Saint Vincent en de Grenadines waardoor het land opnieuw op slot ging. Maar dat was niet het ergste.

Hoewel straatintimidatie niet specifiek iets is voor Barbados, voelde ik me niet eerder zo bang en kwetsbaar als op Barbados.

Telkens als ik het huis verliet werd ik nagesist, het voelde alsof ik nergens heen kon gaan zonder dat iemand iets van me wilde of moest.

Dit varieerde van de man die me op zijn "aloe vera" wilde trakteren toen ik foto's op het strand maakte tot de kerel die me "Laat die kont met rust" toeschreeuwde toen ik mijn rok in orde wilde maken tijdens het wandelen.

Ik wist dat straatintimidatie gewoon was in Barbados en plaatselijke vrouwen verzekerden me dat het meestal onschuldig was. En daarom lachte ik het aanvankelijk maar weg.

Maar naarmate mijn verblijf langer duurde, steeg ook het aantal beangstigende ervaringen.

Ik werd gewaarschuwd dat een vrouw alleen op een strand ongewenste aandacht trok.

Een keer kwam een man naast me zitten die een gesprek met me probeerde aan te knopen. Ik antwoordde steeds met één woord voordat ik hem uiteindelijk negeerde. Hij bleef zitten en staarde me zwijgend aan. Pas toen ik deed of ik mijn spullen pakte om te gaan, vertrok hij.

Erger was het wanneer deze mannen gedag zeiden en dan terugkwamen om het "gesprek" voort te zetten. Een man begroette me ooit, wenste me een goede dag en vertrok. Om even later terug te komen en tegen me te zeggen dat hij niet geloofde dat ik Brits was. Uiteindelijk droop ook deze man af omdat ik geen interesse toonde.

Ik werd in toenemende mate teruggetrokken en paranoïde. Ik begon zelfs mijn buren te mijden.

Soms duurde het uren voor ik de moed had om naar buiten te gaan. Ik ijsbeerde in mijn appartement, overpeinsde worstcasescenario's en stelde mijn vertrek uit. Telkens wanneer er iets naars voorviel, bleef ik erover doormalen, in paniek en vol stress.

De straten waren meestal leeg en ik heb geen rijbewijs. Ik had een alarm op zak en een Zwitsers zakmes waar ik ook heenging, zelfs naar de supermarkt die een kwartier lopen was.

Ik droeg een nep-trouwring, ik liep op sneakers in plaats van sandalen zodat ik harder kon rennen. Gedurende mijn hele verblijf in Barbados ben ik misschien maar vijf keer 's avonds de deur uit geweest.

Ik had me goed ingelezen voor mijn vertrek, maar niets had me op deze ervaring voorbereid.

Sommige vrienden vermoedden dat de overdreven aandacht voortkwam uit het feit dat ik een Aziatische vrouw ben met roze haar. Plaatselijke vrouwen zeiden: "Zo zijn mannen op Barbados nou eenmaal". Een van hen zei dat wanneer ik in de Cariben wilde wonen, ik dit maar moest accepteren.

De druppel die de emmer deed overlopen was een incident vlakbij mijn studio.

Het gebeurde tijdens de lockdown in maart, ik ging om drie uur 's middags naar de supermarkt.

De straten waren leeg en een man kwam naast mij rijden en zette zijn auto stil. Hij zei dat hij stoelen verkocht en wilde dat ik in zou stappen.

"Ik ben oké zo, nee dank je," antwoordde ik.

Hij werd agressief: "Ik probeer met je te praten, maar je praat niet met mij."

Ik antwoordde: "Ik red me prima in mijn eentje."

"Wil je geen man dan?" vroeg hij. Ik zei nee en hij reed weg. Ik was verstijfd van angst, en te veel in paniek om zijn nummerbord te noteren.

Ik bracht mijn huisbaas op de hoogte van het incident. Ze waren bezorgd en deden aangifte bij de politie. Het bleek dat er onlangs nog een incident was geweest van een man die vreemde opmerkingen had gemaakt tegen een mannelijke bewoner in het complex, hoewel onduidelijk was of het dezelfde persoon was. Voor zover ik weet, is de bestuurder nooit gepakt

Ik zocht op hoe vaak dit soort incidenten op Barbados voorkwamen en stuitte op Ronelle King, een Barbadiaanse studente die in 2016 naar haar werk ging in de hoofdstad Bridgetown. Een man bood haar een lift aan, en toen ze weigerde probeerde hij haar de auto in te sleuren.

"Intimidatie van vrouwen en meisjes is op Barbados een wijdverbreid en alomtegenwoordig probleem," zei King. "Het zijn misdaden die genormaliseerd worden als 'deel van de cultuur', ze worden teruggebracht tot een trivialiteit: als de manier waarop mannen nu eenmaal hun belangstelling tonen voor een vrouw die ze aantrekkelijk vinden."

Mijn vrienden in Barbados deden alles wat ze konden om me te helpen, en ik zal nooit hun vriendelijkheid en Bajaanse gastvrijheid vergeten. Maar begin april was de maat vol en besloot ik te vertrekken.

Eenmaal terug in Hong Kong bleef ik malen: wat had ik anders kunnen doen?

Misschien was het stom van me om ergens te gaan wonen waar ik niet eerder geweest was. Ik zou er nooit als vrouw alleen heen zijn gegaan als ik had geweten hoe het er daar aan toegaat. Ik vraag me af of ik überhaupt wel had moeten gaan.

Veel van wat er gebeurde was volkomen onverwacht. Misschien het beste advies dat ik kan geven: als iets te goed is om waar te zijn, dan is het dat waarschijnlijk ook.

Het Barbados Bureau voor Toerisme reageerde niet onmiddellijk op Insider's verzoek om commentaar.

Lees meer over digital nomads:

• Puck Landewé kan voor haar 40ste met pensioen – deze 5 tips heeft ze voor anderen die sneller financieel onafhankelijk willen worden
• Deze stap moet je nemen vóórdat je digital nomad wordt, anders houd je het niet vol, zegt de oprichter van een coworking-locatie in Thailand
• Als zzp’er werken in het buitenland? 15 tips voor ‘digital nomads’
• Werken in het buitenland is niet altijd zaligmakend: hier moet je rekening mee houden, volgens 2 digital nomads
• 9 tips voor als je wilt werken en exotisch reizen, volgens 2 ‘digital nomads’ die hun banen bij Unilever en Deloitte opzegden