Ooit leek het een onbereikbaar ideaal van een aantal techmiljardairs en idealistische architecten. Maar het zou weleens snel een concrete oplossing kunnen vormen voor een van de grootste uitdagingen waar de wereld voor staat: toenemende woningtekorten en het stijgen van de zeespiegel.
Een groep door de Verenigde Naties bijeen gebrachte aannemers, ingenieurs en architecten heeft woensdag een concept gepresenteerd voor een betaalbare drijvende stad.
Futuristische ontwerpen uit het verleden stuitten vrijwel altijd op de nodige scepsis, maar directeur Maimunah Mohd Sharif van het United Nations Human Settlement Programme (UN-Habitat) zegt dat de Verenigde Naties dit project zullen ondersteunen.
“Iedereen in het team wil echt dat dit gebouwd gaat worden”, zegt CEO Marc Collins van Oceanix, een bedrijf dat drijvende structuren ontwikkelt. “We zijn niet alleen maar aan het theoretiseren.”
Het bedrijf is ervan overtuigd dat de drijvende stad woningtekorten kan oplossen en tegelijkertijd een antwoord is op de dreiging van een stijgende zeespiegel.
De structuur waarop de stad wordt gebouwd moet alle soorten natuurrampen kunnen weerstaan, zoals overstromingen, tsunami's en orkanen uit de allerkrachtigste categorie 5.
Het concept staat bekend als Oceanix City en is ontworpen door de bekende architect Bjarke Ingels in nauwe samenwerking met Oceanix. De presentatie die deze week plaatsvond, moet investeerders enthousiast maken om geld in het ambitieuze project te steken.
Zo kan de stad eruit komen te zien als hij daadwerkelijk gebouwd gaat worden.
De stad zal bestaan uit een reeks zeshoekige platforms die elk plaats bieden aan zo'n 300 inwoners. Zeshoeken behoren tot de meest efficiënte vormen in de architectuur.
De ontwerpers noemen een groep van zes platforms een 'dorp'. De hele stad bestaat uit zes dorpen voor in totaal zo'n 10.000 inwoners. Daarmee kan het eiland helemaal autonoom zijn eigen elektriciteit, water en warmte produceren.
In de dorpen zijn auto's en vrachtwagens die veel uitlaatgassen uitstoten, niet welkom. Wel wordt er geëxperimenteerd met zelfrijdende auto's en drones.
In het concept wordt uitgegaan van 'ocean farming', waarbij onder het wateroppervlak zeewier groeit en ook coquilles en andere zeevruchten worden gekweekt.
Hoewel het een 'drijvende stad' heet, wordt de gemeenschap eigenlijk vastgekoppeld aan de bodem van de zee. De dorpen komen binnen anderhalve kilometer van grote kuststeden te liggen, maar kunnen bij dreigende rampen naar een veiliger plek worden gesleept.
De stad krijgt ook een systeem om zichzelf van drinkwater te voorzien. Generatoren condenseren water uit de lucht en filteren daar dan metalen en bacteriën uit.
De stad kent geen hoogbouw. Om een laag zwaartepunt te houden, hebben gebouwen maximaal zeven verdiepingen. Alle huizen en gebouwen worden gemaakt van duurzame materialen, zoals bamboe en hout.
De ontwerpers houden er wel rekening dat het gros van de bewoners het vasteland niet inruilt voor de drijvende stad, want goedkoop zal dit 'utopische pragmatisme' niet worden.
Het is een hele uitdaging om daadwerkelijk een drijvende stad te bouwen, maar het is wel mogelijk. In die zin is het volgens UN-Habitat te vergelijken met landen op de maan.
