Wet Betaalbare Huur verkleint juist het huuraanbod: wie pakt de regie?

Een jaar na de invoering van de Wet Betaalbare Huur is het tegenovergestelde bereikt van wat de wet beoogde: het aantal huurwoningen in Nederland is gedaald. De intentie was helder; huurprijzen temperen en huurwoningen betaalbaarder maken. Maar in de praktijk trekken veel particuliere beleggers zich juist terug, terwijl nieuwe huurwoningen onvoldoende worden bijgebouwd, dat ziet Sophie Kraaijeveld, sector specialist Real Estate bij ING Sector Banking.

Uit de evaluatie van minister Keijzer blijkt dat dit effect geen incident is, maar een structureel patroon. Toch blijft politieke actie uit, terwijl de druk op de toch al krappe huursector verder toeneemt. En dat is zorgwekkend. Want zonder voldoende aanbod is betaalbaarheid slechts een beleidswens, geen realiteit.

Krapte raakt vooral wie niet kan kopen

De daling van het huuraanbod treft met name mensen die niet in staat zijn om een koopwoning te financieren. Met een gemiddelde koopprijs van bijna €472.000 zijn veel starters, flexwerkers en middeninkomens op de koopmarkt kansloos. Voor hen is de vrije huursector vaak de enige optie; een optie die steeds vaker wegvalt.

Maar ook breder zijn de gevolgen voelbaar. Een uitgeholde huursector beperkt de arbeidsmobiliteit, houdt jongeren langer thuis en verhoogt de economische kwetsbaarheid van huishoudens. Zonder een flexibele woningmarkt komt ook de veerkracht van de economie onder druk te staan.

Gemiste kans op stabilisatie

Minister Keijzer deed een poging om het tij te keren door voorstellen te doen die de uitstroom van huurwoningen moesten beperken. Niet als wondermiddel, maar wel als stap naar stabilisatie van het aanbod. De afwijzing van haar voorstel betekent een gemiste kans. Er had nú iets gedaan kunnen worden tegen de verschraling van het huuraanbod.

De vraag is inmiddels niet meer óf de huursector verder zal slinken, maar hoe snel. En of de politiek op tijd ingrijpt om de neerwaartse spiraal te keren.