Het leven van Armstrong gaat veranderen, meent de Britse wielrenner David
Millar. "Zijn kinderen gaan straks weer naar school, maar hun vader is
nu niet langer meer een held, maar een paria."
Millar bekende zelf in 2004 epo-gebruik en zat een schorsing van twee jaar
uit. Hij verbaasd zich over de aanpak van de Amerikaan. "Hij heeft er
een tactisch spel van gemaakt. Hij heeft misschien de waarheid verteld, maar
alleen maar hoe hij het wilde. Zijn biecht is goed, maar brengt de sport
niet uit de crisis."
Sponsoren trekken zich terug
Het structurele dopinggebruik in het wielrennen heeft de sport opgezadeld met
een groot imagoprobleem. Fans twijfelen aan de heroïsche overwinningen van
hun helden.
En belangrijker: sponsoren willen niet geassocieerd worden met
dopingperikelen. Dat is één van de redenen dat Rabobank zich
terug heeft getrokken als geldschieter voor de professionele
wielerploegen.
Amerikaanse honkbal
Ook in andere takken van sport heeft doping een spoor van vernieling
achtergelaten. Het Amerikaanse honkbal verloor door het Mitchell-rapport
zijn geloofwaardigheid. Jarenlang namen de beste slagmannen steroïden tot
zich.
De wereld vergaapte zich aan de krachtpatsers Barry Bonds, Mark McGwire en
Sammy Sosa, die rond de eeuwwisseling streden om het legendarische record
van de meeste homeruns in een seizoen. Bonds won: hij sloeg in 2001 73
ballen over de omheining. Maar honkbalkenners nemen dat aantal nauwelijks
serieus, zoals ook de wereldrecords van Oost-Duitse sportwereld tegenwoordig
met een korrel zout worden genomen.
Bonds en McGwire bleken beide steroïden te hebben gebruikt. Maar zij waren
niet de enigen. Uit het onderzoek van voormalig senator George Mitchell
bleek dat alle dertig teams dopingzondaars op de loonlijst hadden.
100 meter sprint
Ook andere individuele atleten hielden de wereld jarenlang voor de gek. Zie de slideshow
Bedriegers in de sport. Zo verbaasde de Amerikaanse Marion Jones
iedereen met haar fabelachtige tijden op de 100 meter sprint. Maar het bleek
doorgestoken kaart: Jones bekende in 2007 dopinggebruik en verdween zelfs
een tijdje achter tralies wegens meineed.
Het koningsnummer van de atletiek is vaker in opspraak geraakt. De Canadese
spierbundel Ben Johnson sprintte in 1988 naar de zege op de 100 meter in
Seoul. Hij deed dat in 9,79 seconden, een wereldrecord, en versloeg de
Olympische legende Carl Lewis.
Drie dagen later werd hij gediskwalificeerd. In zijn urine was stanozolol
gevonden, een anabole steroïde. De gouden plak ging naar Lewis, maar ook hij
heeft geen schoon blazoen. De Amerikaan werd drie keer betrapt op verboden
middelen en had eigenlijk niet deel mogen nemen aan de Olympische Spelen in
Zuid-Korea. De Amerikaanse atletiekbond kneep echter een oogje toe.
Lewis en Johnson waren niet de enige foute sprinters. De finale in Seoul is
misschien wel de meest oneerlijke eindstrijd ooit. Zes van de acht
finalisten waren later betrokken bij dopingschandelen.
Lees ook:
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl