Ik dacht dat opgroeien, een baan vinden en een gezin stichten mijn enige optie was, maar in plaats daarvan ben ik naar Thailand verhuisd

Dit artikel is geschreven in de ik-vorm en gebaseerd op een gesprek met de 29-jarige Martina Smidova die als digitale nomad in Koh Samui in Thailand werkt.

Op mijn 25e voelde ik me gevangen in mijn kantoorbaan. Ik werkte van 9 tot 5 als projectmanager in de autosector in Tsjechië. Omdat de reistijd een uur bedroeg had ik het gevoel dat ik altijd aan het werken was of op weg van en naar mijn werk.

Op een dag realiseerde ik me ineens dat er een andere manier van leven moest zijn, dus zegde ik mijn baan op. Ik besloot een baan op afstand te zoeken en in het buitenland te gaan wonen. Ik had geen plan B. Ik zei tegen mezelf dat ik het gewoon uit moest gaan zoeken en vertrok naar Azië. Ik was daar eerder geweest voor een vakantie en het leek me de beste plek om opnieuw te beginnen.

Ik verbleef eerst een half jaar op Bali, alvorens rond te gaan reizen in de regio naar landen als Vietnam en Maleisië. Maar ik was het meest onder de indruk van Thailand. Dat kwam door de mensen, het eten en de levensstijl. Ik voelde me er heel comfortabel — bijna net als thuis — dus ik besloot te blijven.

Na eerst een tijdje in Chiang Mai te zijn verbleven, ruim 700 kilometer ten noorden van Bangkok, en mijn vriend te hebben leren kennen op Phuket, besloten we samen om naar Koh Samui te verhuizen.

Ik wilde het eilandleven ervaren

Ik wilde wel toegang hebben tot moderne voorzieningen. Het leven op Samui biedt alles wat je nodig hebt, plus rust en stilte. Er zijn delen van Samui die erg ontwikkeld zijn en veel toeristen aantrekken, maar als je naar de andere kant van het eiland gaat, dan tref je dorpen die in de tijd lijken bevroren.

Een jaar geleden trokken mijn vriend en ik in een appartement in Bangrak, in het noordoosten van het eiland. We vonden dat op Facebook Marketplace.

Ik wilde graag op een goeie plek zitten. Hoewel ik wist dat het een klein eiland was, wilde ik niet een uur reizen naar een sportschool of andere plekken waar ik regelmatig heen zou willen. We betalen elke maand omgerekend zo'n 1.500 euro aan huur. We hebben een gemeenschappelijk zwembad, maar vooral het uitzicht vanaf het balkon deed me besluiten het appartement te huren.

Ik heb een paar buren leren kennen, omdat ik ze steeds tegen bleef komen, maar omdat we ons op een echt vakantie-eiland bevinden zijn veel appartementen Airbnb's.

Het was moeilijk om vrienden te maken

Ik voel dat soms nog steeds. Er zijn verschillende gemeenschappen op het eiland, maar de meest daarvan bestaan uit oudere mensen dan ik.

Ik heb al mijn vrienden ontmoet via de sportschool of via andere vrienden. Terwijl de gemeenschap van jonge digitale nomaden langzaam groeit, blijven veel van hen niet voor langere tijd. Dat is het trieste gedeelte van deze levensstijl: je ontmoet geweldige mensen en dan zijn ze ineens weer weg.

Maar de lokale bevolking schiet graag te hulp, dus ik weet hen goed te vinden als ik iets nodig heb. Ik red mezelf goed met Engels, maar ik denk dat het veel beter zou zijn als ik Thai zou spreken, dus daarom ga ik de taal leren.

Mijn leven is hier zo anders dan thuis

Nu werk ik in operational management. Maar omdat mijn klanten in Europa zitten, begin ik wegens het tijdverschil pas om 14:00 uur met werken.

Dat betekent dat ik de hele ochtend voor mezelf heb. Ik ga naar de sportschool, heb een uitgebreid ontbijt, ga naar een koffiebarretje of spreek af met vrienden.

Ik werk 's middags tot ongeveer 18:00 uur of 19:00 uur. Daarna is het tijd voor het avondeten en een strandwandeling.

Thuis was iedereen altijd gehaast. Ik zag constant gestreste gezichten, maar dat was niet hun schuld. Als je met vrienden wilt afspreken, moet je dat drie maanden van tevoren plannen omdat iedereen zo druk is. Maar hier zijn mensen juist heel relaxed.

Mijn moeder kwam me vorig jaar opzoeken op Samui. Het was haar eerste keer in Azië, en ze kreeg een cultuurshock. Ik weet nog dat ik haar ophaalde van het vliegveld, en ze vroeg me vol ongeloof: “Vind je het hier echt leuk?” Het duurde twee weken voordat ze van gedachten veranderde, en uiteindelijk wilde ze niet meer weg.

In het buitenland wonen heeft mijn horizon verbreed

Ik word binnenkort 30, en ik ben nog niet van plan om kinderen te krijgen. Ik weet niet of ik dat ooit wil, en ik denk dat dat iets is wat mijn vrienden thuis niet echt zullen begrijpen.

Voordat ik begon met reizen, zag ik dat ook helemaal niet als een keuze. Je groeit op, je begint aan een carrière, dan sticht je een gezin — zo werkt het leven nu eenmaal.

Maar toen ik mensen ontmoette die bewust andere paden kozen, andere carrières nastreefden of geen gezin wilden, besefte ik: “Oh, het is een keuze.”

Af en toe sta ik stil bij mijn leven. Ik woon inmiddels vier jaar in Thailand, en zelfs nu heb ik nog momenten waarop ik het nauwelijks kan geloven: dit is gewoon mijn leven. Ik ben voorlopig niet van plan om terug te verhuizen. Natuurlijk mis ik mijn familie, maar de levensstijl in Tsjechië mis ik niet.

LEES OOK: Neobanq bunq wil internationaal fors groeien en zoekt digital nomads als nieuwe werknemers