De Volvo EX90 wordt helaas door software gedefinieerd

Je hebt waarschijnlijk wel eens van de term ‘software defined vehicle’ gehoord. De term wordt voornamelijk gebruikt voor technisch geavanceerde, volledig elektrische auto’s. Over het algemeen vierwielers waarin software zowel ongezien als overduidelijk aanwezig de hoofdmoot van de ervaring in een auto voor zich neemt.

Een makkelijk voorbeeld hiervan is het wegsturen van de fysieke knoppen in ruil voor een groot touchscreen.

Je stuurt niet langer de functies in een auto met een druk op een echte knop, maar door ergens op een plekje op een scherm te tikken. Maar ook dingen als de rijhulpsystemen, automatische opening en sluiting van de deuren, bepalen waar en wat verlicht wordt in het duister en zelfs het stuurgevoel worden tegenwoordig door software bepaald.

Ook Volvo is dit pad in geslagen onder leiding van voormalig CEO Jim Rowan die de focus op digitalisering had gelegd, omdat hij hier toekomst in zag. Een van de producten die onder zijn zeggenschap op de markt is gekomen, is de Volvo EX90, een heel goed voorbeeld van de software defined vehicle.

Het idee van Volvo was om met software (en hardware, zoals een LiDAR op het dak) van de SUV de veiligste auto ooit te maken. Een geweldig idee, dat ook perfect bij een merk als Volvo past. Maar dit grootse doel blijkt zelfs voor de ervaren Zweden een stapje te ver. Tenminste, voor nu.

Fysiek is de Volvo EX90 in prima vorm

De Volvo EX90 is namelijk in alle fysieke delen een heerlijke auto om in te mogen vertoeven. Er is een weelde aan ruimte en in het interieur voelt het letterlijk als thuiskomen.

In ons geval waren de stoelen van de EX90 met het optionele wol bekleed, wat niet alleen mooi, maar ook prettig aanvoelt en comfortabel zit (al hoeven we ongetwijfeld niet te zeggen dat Volvo comfortabele zetels maakt als geen ander). Ook het gebruik van hout op het dashboard en de hoge daklijn voegen toe aan dit prettige, huiselijke gevoel.

Ook op het weggedrag van de EX90 valt weinig aan te merken. Het onderstel met luchtvering kan het gewicht van de auto prima aan en strijkt mooi het asfalt glad, terwijl het op wat hobbeliger wegdek aangenaam stevig blijft zonder overmatig over te hellen of door de vering te zakken.

En dankzij de elektrische aandrijving - in ons geval op alle twee de assen, want we hadden de Twin Performance met 517 pk - heeft het 2787 kilogram zware gevaarte geen enkele moeite om bij het groen worden van de verkeerslichten de klinkers uit het wegdek te trekken. In Volvo-termen zouden we zeggen dat er voldoende vermogen is om in te kunnen grijpen, mocht de situatie dat vereisen.

Dit alles is voor Volvo relatief bekend terrein. Het merk staat erom bekend dat het een goede rij-ervaring kan leveren, ook in de grotere auto's. Waar het blijkbaar minder mee bekend is, of in ieder geval in de EX90, is dat ook softwarematig tegenover de inzittenden te doen.

Ik probeer hiermee eigenlijk te zeggen dat de Volvo EX90 in de fysieke basis een heel fijne auto is, maar dat er wat barstjes in dit mooie imago verschijnen door de rommelige afwerking van de software. Het is iets wat het merk maar niet onder lijkt te krijgen bij deze auto.

Toen ik er vorig jaar mee reed, waren er ook al meerdere grote en kleinere problemen die ik kon melden.

Er is vooruitgang geboekt

Hoewel ik geen van de eerder ervaren problemen ervaarde tijdens deze testperiode (er is vooruitgang geboekt), merkte ik toch wat vreemde dingen op die erop duiden dat het Volvo nog niet lukt om de fijnstelling goed te krijgen. Iets wat toch belangrijk is in een auto van dit kaliber.

Enkele voorbeelden: de functie die de maximale snelheid op het instrumentarium aangeeft had het vrijwel altijd fout. Waar 100 km/u op de borden stond, gaf de EX90 lachend 130 km/u aan en waar 80 gereden mag worden, kreeg ik allerlei cijfers te zien. Maar ook dingen als het afstellen van de audio op de twee voorste passagiers (het geluid in deze kast van een auto vereist enige afstemming), zorgde ervoor dat de auto besloot om alleen de speakers in de achterbak aan te zetten.

Naast deze dingen waar je wel overheen kan komen, waren er ook wat serieuzere problemen. Zo grijpt de aandachtscontrole erg heftig in, zelfs als je aandacht op de weg hebt. En ook de rijassistent is wat traag en onzeker. Dat komt ook terug in de functie die je veilig tussen de lijntjes moet houden, die soms al begint te piepen als je nog een centimeter of 20 afstand tussen auto en lijn hebt.

Makkelijk te voorkomen problemen

Ook zijn er ongemakkelijke problemen die heel makkelijk voorkomen hadden kunnen worden met een simpele knop. Volvo heeft er namelijk voor gekozen om de key-fob - een sleutel kunnen we het niet meer noemen - niet van knoppen te voorzien.

Het idee is hierbij dat de auto herkent dat de sleutel in de buurt is en dan uit zichzelf de deuren van het slot haalt. Dat werkt helaas niet altijd zoals gehoopt.

Er zijn momenten dat je met regelmaat om de auto heen beweegt, waarbij hij dan een beetje in de war raakt en op een gegeven moment ervoor kiest om de sloten dicht te houden. Zelfs als je naast de auto staat.

Openen gaat dan alleen met de NFC-chip in de pas die bij de auto geleverd wordt. Hetzelfde geldt voor als de batterij in de sleutel leeg is. Dit geeft de auto niet aan.

Dit betekende dus dat ik op een ochtend (in de regen, dus misschien maak ik het erger dan het is) naast een EX90 stond die me er niet inliet. Nadat ik met de pas de auto in was gekomen, wilde hij ook niet starten, want hij kon de sleutel niet vinden. Na even uitzoeken waar ik de sleutel moest opladen (hint: op de plek waar je ook je telefoon oplaadt) herkende de auto de sleutel en kon ik wegrijden. Later kwam ik er ook achter dat de sleutel maar op één manier op het plankje gelegd kon worden als je hem wilde opladen. De auto gaf namelijk pas op dat moment aan dat de batterij van de sleutel leeg was. Tijdige informatielevering…

Ook de aangegeven WLTP-actieradius van tot 616 km en zelfs 765 km in de stad bleven mijlenver verwijderd van wat ik meemaakte in de auto. Op relatief warme dagen met temperaturen rond de 18 graden, piekte het bereik toch echt op 400 tot 450 kilometer. Dat is niet zo zeer een software-probleem, maar eerder een het communiceren van overoptimistische WLTP-cijfers waar Volvo zelf voor gekozen heeft.

De punten tellen bij elkaar op

Het zijn stuk voor stuk kleine irritatiepuntjes, die hopelijk met verloop van tijd door Volvo weggestreken worden. Het zit immers vooral in de software.

In dit geval is dat een voordeel, want het betekent dat er ook na aankoop van een EX90 het een en ander opgelost of verbeterd kan worden. Al is het overduidelijk dat zelfs deze foutjes er simpelweg niet meer hadden mogen zijn.

De auto is twee jaar uitgesteld geweest door software-problemen en is nu alweer bijna een jaar op de markt. Genoeg tijd om de software-bugs te verdelgen, lijkt me.

Het is dan ook zo jammer dat een software defined vehicle als deze niet alleen beter wordt door software, maar dat het in dit geval ook een beperkende factor is. De Volvo EX90 is in de basis een erg fijne auto, een erg goede auto zelfs. Hij vinkt alle eisen behalve één af: mooi vormgegeven, goed afgewerkt, uiterst comfortabel en mega-ruim.

Helaas is er voor Volvo nog wat werk aan de winkel om hem echt prettig in gebruik te maken.

LEES OOK: De Polestar 4 laat zich niet definiëren door het gebrek aan een achterruit