De nieuwste Star Wars-film Solo (afgelopen woensdag in première in Nederland) vertelt niet alleen het verhaal over hoe een jonge Han Solo een van de meest roemruchte piloten in het Star Wars-spectrum werd, maar zet ook Solo’s grote liefde in de schijnwerpers: de Millennium Falcon.
Voordat het – ook onder Star Wars-fans populaire – schip Millennium Falcon de hoofdrol pakte in de strijd tussen de Rebellen en de troepen van The Empire, was het schip eigendom van het karakter Lando Calrissian.
In de film Solo ziet het schip er net wat anders uit dan in de vroegere films. Zo zit er geen uitsparing aan de voorkant en ziet het schip er meer afgewerkt uit. Maar Star Wars-fans kunnen hun hart ophalen met enkele typische Millennium Falcon-acties.
Lichtend voorbeeld daarvan in Solo is als Lando met Han en Chewbacca samenwerkt in de Kessel Run.
Nu na decennia het verhaal van Han Solo centraal staat in een Star Wars-film, leek het ons aardig om te kijken naar hoe de Millennium Falcon het levenslicht zag. Een kleine groep designers, onder leiding van George Lucas, gaf dit iconische schip vorm voor de eerste Star Wars-film A New Hope.
Business Insider sprak met Roger Christian, de man die de sets bouwde voor A New Hope (en een Oscar won voor zijn werk), over de films die als inspiratie diende voor de western-achtige stijl die de Falcon karakteriseert, de karrenvracht aan vliegtuigonderdelen die hij verzamelde om het interieur te maken en hoe hij op het idee voor de dobbelstenen in de cockpit kwam.
De inspiratie voor science fiction was er nog niet, dus ze namen westerns als voorbeeld.
Rond 1975 startte Roger Christian in een kleine studio buiten Londen aan de ontwerpen voor Star Wars, samen met ontwerpers John Barr, Norman Reynolds en Leslie Dilley. Ze werden betaald door George Lucas, uit zijn eigen zak, omdat nog geen enkele filmstudio brood zag in de films.
"Het moeilijkste aan het maken van science fiction in die tijd was dat er nog geen goede voorbeelden waren", zegt Christian. "Flash Gordon, Barbarella, Robby the Robot. Het zag er allemaal heel nep uit. Het enige wat we hadden waren ideeën en een uitstekende klik tussen mij en George Lucas."
Volgens Christian was Lucas' visie van Star Wars als volgt: een ruimtefilm die tegelijk een western was. Voor de Millennium Falcon zag Christian een uitgeleefd schip voor zich dat 'altijd olie lekte en constant gerepareerd moest worden'. Die ideeën legden ze langs de films die ze 's avonds gezamenlijk keken.
"Ons voorbeeld was Solaris", zegt Christian over de sci-fi klassieker van Andrei Tarkovsky.
Een en ander leidde tot schetsontwerpen van Ralph McQuarrie die dienden als de eerste tastbare beelden van hoe Star Wars er uit zou kunnen zien.
"Ralph is de te weinig genoemde kracht achter dit hele proces", zegt Christian. "Hij had in het leger gediend en begreep de technische kant van ons verhaal. Dus toen George op een dag zes tekeningen van Ralph liet zien, waaronder van de planeet Tatooine, Darth Vader en de Millennium Falcon, sloten die exact aan bij wat wij voor ogen hadden."
De Falcon is gebouwd met afgedankte vliegtuigonderdelen.
Aan het einde van 1976 durfden enkele investeerders de gok wel te wagen met Star Wars en kon het ontwerpteam verhuizen naar de Elstree Studios in Engeland en starten met de bouw van de sets. Het team zag al vrij snel dat de ruimte ontbrak om een volledige Falcon te bouwen, dus realiseerden ze alleen een helft van het exterieur en specifieke delen van het interieur.
Om aan het uitgeleefde uiterlijk van de Falcon te komen toog Christian naar sloperijen.
"Ik stelde me zo voor dat als ik oude stukken van vliegtuigen zou kopen, ik ze zou kunnen omvormen tot een hele set", zegt Christian. "Daarin lag de sleutel tot de komst tot de Falcon."
Na het akkoord van Lucas ging Christian op jacht naar vliegtuigonderdelen. Daarvoor vloog hij naar drie verschillende vliegbases met vliegtuigkerkhoven.
"Bergen aan rommel hadden ze er", herinnert hij zich. "Ik kon het voor bijna niks meenemen. Ik laadde 20 motoren in, karrenvrachten aan cockpitonderdelen, containers waarmee eten warm gehouden werd. Zo'n beetje alles wat ik mee kon nemen, nam ik mee."
Het spul werd verkocht per kilo. Doordat de onderdelen bestonden uit lichtgewicht metaal, kostten ze al met al niet veel.
"50 pond voor een hele lading", zegt Christian.
Terug in de studio werd de ruimte leeggehaald en een grote vrachtwagen dropte alle spullen. De medewerkers moesten alles uit elkaar halen en Christian koos vervolgens de onderdelen die hij nodig had voor het interieur van de Falcon.
"Ik had geen idee of het zou werken", kijkt hij terug. "Maar George was er dol op.
Het werk moest matchen met wat in Amerika werd gedaan. Soms mislukte dat.
De medewerkers in de Elstree Studios in Engeland waren niet de enigen die bezig waren met de Falcon. In de VS werkte Joe Johnston, specialist visual effects en later regisseur van The Rocketeer, Jumanji en Captain America: The First Avenger, met zijn team aan een model van het schip. Dat werd gebruikt voor shots van het exterieur en diende als voorbeeld voor het artteam in Engeland.
Let wel: dit waren de jaren 70 en het was niet makkelijk om elkaar even snel wat werk te laten zien. Niet zelden was er miscommunicatie.
"We hadden toen nog geen faxapparaten, we stuurden elkaar elke donderdag de belangrijkste post", zegt Christian. "Afbeeldingen van het model die beide teams met elkaar moesten matchen. In de VS bouwden ze het schip op ware grootte en ik moest er in Engeland de juiste onderdelen bij vinden zodat de zijkanten van beide modellen exact hetzelfde waren. Het was een hele nieuwe manier van werken. Niemand had het eerder zo gedaan."
Als het team in Engeland klaar was met een deel van het schip, werden er foto's gemaakt en naar de VS gestuurd.
Het wekelijkse systeem van het sturen van poststukken was ook niet geheel foutloos. Zo zit er een fout in het ontwerp van de Millennium Falcon, als is die onmogelijk te zien.
Christian vertelt dat op een donderdag de post arriveerde en dat Johnston er een briefje bij had gedaan met de tekst: "Jullie hebben mijn fout in jullie ontwerp gebouwd."
Er waren verouderde foto's in de post terechtgekomen. "Zodoende zitten ergens op de Falcon lijmresten waar een onderdeel ontbreekt. Noch Joe, noch ik weten waar precies. Maar ze zitten er wel."
Ook het interieur bestaat vooral uit oude troep.
Het eerste interieur waaraan werd gewerkt was de cockpit. Wat Christian nog altijd herinnert is zijn samenwerking met designer Harry Lange, die meewerkte aan de film 2001: A Space Odyssey.
Christian kwam de cockpit binnen om die te gaan aankleden nadat Lange en zijn team er mee klaar waren. Hij betrad een hele nette set.
"Ik zei: Harry, ik ga het helemaal overhoop gooien en er een rommel van maken", zegt Christian. "Dit schip is van Han Solo, het is oud en doorleefd en inzet geweest van weddenschappen. Dus kocht ik enkele oude stoelen uit gevechtsvliegtuigen, oude onderdelen van dashboards en zorgde ervoor dat alles er versleten uitzag. George vond het geweldig."
De bouw van de centrale ruimte in het schip, waar Chewbacca schaakt, dreef Christian tot wanhoop.
"Ik bleef er maar oude zooi voor kopen", zei hij. "De hele ruimte was bedekt. Het zag er niet uit. Dit was zo'n ruimte waar je aan kon blijven werken totdat het na verloop van tijd tot leven kwam. Ik smeerde overal olie en vet op om het zo rauw mogelijk te laten ogen."
Toen Christian eenmaal klaar was, vond Lucas de set zo geweldig, dat hij al zijn bevriende regisseurs en studiobonzen er mee naartoe nam, volgens Christian.
Alles is tot in detail ontworpen - zelfs over het beroemde paar dobbelstenen is goed nagedacht.
Hoewel de dobbelstenen in de cockpit van de Millennium Falcon inmiddels wereldwijd bekend zijn door het gebruik ervan in Star Wars: The Last Jedi, moesten de kijkers in 1977 naar A New Hope een heel scherp oog hebben, wilden ze de dobbelstenen kunnen zien.
Hun moment of fame is wanneer Chewbacca zijn hoofd stoot tegen de stenen als hij de cockpit van de Falcon inloopt. (Volgens Christian zie je ze de rest van de film niet meer omdat iemand ze tussen het filmen van twee scenes verwijderde en niet meer terug hing).
De reden dat de dobbelstenen überhaupt waren opgehangen was omdat Christian wilde dat Star Wars net zo'n succes werd als het tot dan toe grootste filmsucces van George Lucas (American Graffiti, 1973).
"In de auto van acteur Ron Howard hingen ook dobbelstenen. Die film was een heel groot succes. Ik vond dat zulke dobbelstenen ook wel bij Han Solo's karakter zouden passen. George vond het prima en enkele dagen later liet ik hem zes verschillende paren zien, waaronder grote zachte, plastic en chroom. Lucas koos voor de verchroomde stenen."
Even leek het erop dat de stenen na de scene in A New Hope voorgoed verloren waren gegaan. Maar toen de Star Wars-franchise nieuw leven in werd geblazen met The Force Awakes, wilde regisseur J.J. Abrams de stenen graag in de Falcon hangen. Na een zoektocht van maanden vond hij de originele, om in de montage uiteindelijk zo te snijden dat de dobbelstenen toch niet in de film zaten, weet Christian.
In The Last Jedi keren de stenen weer terug (weliswaar in goud uitgevoerd).
De Millennium Falcon is nog altijd een van de meest memorabele voertuigen in de ruimte.
Het is 43 jaar geleden dat Christian en zijn collega's de Millenium Falcon tot leven brachten in A New Hope en het schip is nog altijd een van de populairste onderdelen van de hele franchise. Zijn unieke uitstraling en heroïsche daden in de films zijn deels de reden voor de obsessie die Star Wars-fans ervoor hebben.
Een man in Nashville is zo verliefd op het schip dat hij jaren besteedde aan het namaken van een model op ware grootte.
Christian denkt dat de persoonlijkheid van de Falcon en de piloot ervan de reden zijn dat het schip nog altijd populair is.
"Ik denk dat het te maken heeft met Han Solo", aldus Christian. "Iedereen is gek op het kwajongensachtige karakter dat acteur Harrison Ford neerzette. Solo is een soort van underdog die altijd in problemen verzeild raakt. Zijn schip helpt hem overal doorheen. Daardoor is de Falcon een karakter op zichzelf."
"In mijn kantoor heb ik een schaalmodel van de Falcon en ik kijk er zo nu en dan eens naar. Het heeft iets. Die vorm, daardoor zou-ie eigenlijk niet eens moeten kunnen vliegen, het ding heeft namelijk geen vleugels", vervolgt Christian. "Daardoor maakt het een onuitwisbare indruk op iedereen."
