'Zoek mijn iPhone' leidde deze Amsterdamse naar huis van telefoondief

Het bioscoopbezoekje van de Amsterdamse Lisette leek wel erg duur uit te pakken toen haar tas met iPhone, huissleutels, fietssleutels en een beetje cash gestolen bleek. Dit scenario kreeg echter een onverwachte wending toen een van haar vrienden het toestel wist op te sporen met de ‘Zoek mijn iPhone’-functie.

Op een gewone, doordeweekse avond toog Lisette met vier vrienden naar een Amsterdamse bioscoop voor een filmpje en een drankje achteraf in het bioscoopcafé. Na de film snelde ze de zaal uit en nam ze als eerste plaats aan het uiteinde van de bar, want verfrissende ginger ale was wel welkom na de volgens haar veel te lange zit.

Nee, de parallelle werelden vol absurditeiten, martial arts en familiedrama in Everthing Everywhere All at Once van regisseurs Daniel Kwan en Daniel Scheinert, hadden haar niet kunnen bekoren. Ze was dan ook minder spraakzaam dan de anderen die iets enthousiaster waren en honderduit spraken over de filosofie in de film gecombineerd met The Naked Gun-achtige, flauwe humor en flink wat actie.

Zittend op een kruk met een drankje in haar hand hoorde ze het aan, terwijl haar tas rustte op de rand aan de onderkant van de bar. Twee druk pratende vrienden zaten recht tegenover Lisette met zicht op de tas en de personen die zo nu en dan achter haar verschenen: personeel dat vanachter de bar het café inliep of andersom, en een enkele bezoeker.

Leuk, die interactie, dacht een van de vrienden, die een klein mannetje zonder tanden en gehuld in trainingsjack kort had gadegeslagen. Hij was richting de bar geschuifeld en had zich achter Lisette gepositioneerd, waar hij een gesprekje had aangeknoopt met een van de bardames.

Ondertussen bestelden de vrienden nog een drankje en elders in de ruimte viel een klant van zijn stoel, naar wie kennelijk nooit was geschreeuwd: "Niet op je stoel wippen!". "Dat krijg je ervan", zeiden de twee vrienden tegenover Lisette hoofdschuddend tegen elkaar, met enig schuldgevoel omdat dit gepaard ging met hevig hinniken. Flauwe slapstick werkte nu eenmaal bruut op hun lachspieren.

'Ik weet zeker dat ik hem hier heb neergelegd'

Toen de vrienden het wel welletjes vonden - want morgen vroeg op- wilde Lisette naar haar tas grijpen. Tevergeefs, het groene ding was in geen velden of wegen te bekennen. "Ik weet zeker dat ik hem hier heb neergelegd", zei Lisette meteen. "Ligt hij echt niet nog in de zaal?", opperde een van de vrienden.

Deze vriend had Lisette tijdens de film in haar stoel zien hangen terwijl haar hand het hoofd ondersteunde. Ze kon zich helemaal voorstellen dat Lisette zo verveeld was dat ze de zaal was uitgesneld zonder haar tas mee te grissen. Dit checken kon nu echter niet, omdat er een film speelde in de desbetreffende zaal.

"Maar ik weet toch zeker dat ik hem heb meegenomen", zei Lisette maar weer. Wat haar vrienden ook zeiden, ze wist dat haar degelijke, legergroene, canvastas niet meer in het gebouw was. Het ANWB-achtige accessoire waar precies een A-4tje in paste en waar ze haar huissleutels, fietssleutels, iPhone, poepzakjes voor de hond, een briefje van twintig euro en een vest had ingepropt, was gestolen.

Dat de dief niet voor de dure rugtas met werklaptop van de vriend was gegaan, dacht ze. Die stond er immers naast.

"Gevonden voorwerpen dan", probeerde een andere vriend. Lisette schoot een dame achter de bar aan die kordaat de gevondenvoorwerpenplek checkte, want er was wel iets gedropt. "Spannend", zei een van de vrienden hoopvol. Helaas had de bardame slecht nieuws: "Geen groene tas. Heel vervelend. Jullie zijn niet de enige, een andere klant is net ook haar tas kwijtgeraakt", wist ze.

Op dat moment begon bij de vrienden te dagen wat Lisette allang wist: Hier is iemand op rooftocht geweest. De vrienden die niet beter wisten belden haar toestel, zonder enig resultaat natuurlijk. Maar de IT-vriend van het stel, die dus zijn laptop bij zich had, probeerde er 'Zoek mijn iPhone' op in te schakelen. Wat niet lukte omdat Lisette het wachtwoord van haar Apple-account niet uit haar hoofd wist.

En wie wel?!

Groen stipje in populaire buurt licht op

Er zat niets anders op dan haar fiets te laten staan en naar huis te gaan. Een van de vrienden bracht haar met de auto naar het huis van een andere vriend uit het gezelschap, want die had een reservesleutel van Lisettes woning. Ze moest nu toch echt snel de hond uit laten, zonder poepzakjes...

Nadat de hond zijn behoefte had gedaan, haalde Lisette het Apple-wachtwoord boven tafel en belde ze met haar werktelefoon de IT-vriend die inmiddels in bed was gekropen. Zijn laptop lag echter in de buurt en daar schakelde hij 'Zoek mijn iPhone' in. Een groen stipje nabij een park in een populaire buurt lichtte op.

Lisette ontving een screenshot.

Misschien ligt mijn iPhone daar in de bosjes en kan ik hem eruit vissen, dacht ze. Of liever gezegd: hoopte ze. Want het idee dat haar telefoon bij iemand thuis lag -de dief!- en dat ze daar dan moest aanbellen, leek haar drie keer niks. Misschien kon ze door een raam gluren, voor hetzelfde geldt zie je iemand met je telefoon op de bank zitten. Maar wat doe je dan? spookte het door haar hoofd.

Al die gedachten weerhielden haar er niet van om op pad te gaan. Ze vond het heel dapper van zichzelf en lichtte de IT-vriend in. Die daarop uit bed verrees en zich in zijn kleren hees. Hij kon Lisette toch niet alleen naar het groene stipje laten gaan? Zo kwam het dat twee auto's 's nachts vanuit het oostelijke en het zuidelijke deel van de stad, richting de populaire buurt reden.

'Jij komt zeker voor je telefoon?'

Ze troffen elkaar in de straat waar het groene stipje nog steeds oplichtte. De IT-vriend liep met zijn opengeklapte laptop die richting op. Lisette liep mee, maar het was niet duidelijk aan welke kant van de straat ze moesten zijn. Wel brandde er maar in twee appartementen licht.

Opnieuw deed de IT-vriend een beroep op 'Zoek mijn iPhone' en liet een geluid afspelen dat het ook doet als het toestel op stille modus staat. Een hels kabaal van een alarm ontsnapte uit een open raam. Het was voor Lisette en de IT-vriend overduidelijk waar de iPhone zich bevond: in één van de verlichte appartementen op 1 hoog.

De IT-vriend aarzelde geen moment en drukte op de bel. "Jij komt zeker voor je telefoon", klonk het relaxed en ietwat laconiek door de intercom. De deur ging open en Lisette liep de smalle trap op terwijl de IT-vriend beneden bleef staan. Bovenaan de trap trof ze een open deur van waarachter de kleine man zonder tanden verscheen.

Zijn trainingsjack had hij verruild voor comfortabel zittende kledij met Afrikaanse print. Lisette bleef in de deuropening staan en de kleine man overhandigde haar de iPhone, háár iPhone. "Ik heb hem gevonden in de bioscoop", zei hij erbij. Lisette zag nu dat hij alleen zijn voortanden miste en vroeg: "Heb je misschien ook nog sleutels gevonden?".

Hij aarzelde even en zei: "Ja, ja, wacht even." De man stiefelde naar een prullenbakje met papier en viste daar haar huissleutels uit. Dat ging makkelijk, dacht Lisette, nog effe doorvragen: "En fietssleutels? Heb je toevallig ook nog zwarte fietssleutels gevonden?"

Uit zijn mond zonder voortanden gleden opnieuw de woorden "Ja, ja", maar aarzelender. De man liep weer naar de woonkamer waar hij dit keer zijn spijkerbroek pakte. Lisette zag hoe hij verwoed alle zakken doorzocht en binnenste buiten keerde. "Doe maar rustig aan", zei ze. Hij vond haar fietssleutel en gaf die aan haar.

Is deze trui ook nog van jou?

"Heb je ook nog een groen tasje gevonden", probeerde ze dit keer. Maar dat had de man niet. Misschien is die dan wel op de route naar huis in de bosjes beland, dacht Lisette. "Dankjewel voor de telefoon", zei ze "Ik ben heel blij dat ik hem terug heb want er zitten allemaal foto's in."

De man knikte beamend en zei: "Oh, maar dan is deze trui ook nog van jou." Hij drukte het grijze vest in haar handen dat ze in haar tas had gepropt bovenop de sleutels, iPhone, poepzakjes en het twintigje. Ik hoop maar dat hij die 20 euro gevonden heeft en niet per ongeluk heeft weggegooid met de tas, dat zou zonde zijn, dacht ze.

Lisette bedankte de man nogmaals en zei hem gedag. Terwijl ze naar beneden liep bleef hij bovenaan de trap staan en zwaaide haar en de IT-vriend uit totdat ze deur achter zich dichtrokken. Beneden high fivten ze. De nachtelijke zoektocht die om half twee 's nachts eindigde vond Lisette geslaagder dan de film van 140 minuten.

Voor haar is het meer dan aannemelijk dat de man haar tas had gestolen, ook al had niemand dat gezien en zei hij zelf dat hij haar spullen had gevonden. Ze heeft de bioscoop een e-mail gestuurd waarin ze waarschuwt voor diefstal door de man, liet ze Business Insider weten.

Maar ze gaat geen aangifte doen bij de politie. "Dat kan heel makkelijk online, maar dan denk ik: Ach ja, die man zonder zijn voortanden. Hij is vast al vaker gestraft in zijn leven."

LEES OOK: 6 signalen dat je smartphone gehackt kan zijn: zo kom je erachter en dit kun je eraan doen