Elk baasje kent die blik in de ogen van een hond die iets heeft gedaan wat hij eigenlijk niet mocht doen.
Misschien vanwege een grote boodschap binnenshuis, misschien omdat hij de halve bank heeft kaalgevreten, of de trapbekleding.
Je weet in elk geval dat er iets aan de hand is. En de hond weet dat ook. Omdat je een mens bent denk je bij die blik aan een menselijke emotie: schuldgevoel.
Dat is niet zo vreemd, gezien de bewijzen: je hond was alleen thuis, deed iets wat niet mocht en als je hem roept, spreekt zijn gezicht boekdelen.
De waarheid ligt anders. De hond voelt zich niet schuldig, hij voelt angst.
Die bewering wordt gedaan op basis van een studie in 2009 uitgevoerd door onderzoeker Alexandra Horowitz, specialist op het gebied van het gedrag van honden en auteur van de boeken Inside of a Dog: What Dogs See, Smell, and Know en Being a Dog: Following the Dog Into a World of Smell.
De mens zit er nogal eens naast bij emoties van de hond
Haar studie, De ondubbelzinnige 'schuldigenblik' van een hond, richt zich specifiek op de manier hoe mensen de emoties van een hond interpreteren op basis van onze eigen emoties. Kortom: De mens zit er nogal eens naast als het gaat om de emoties van de viervoeter. De 'schuldigenblik' is een van de beste voorbeelden daarvan.
De hond kruipt ineen, het wit in zijn ogen wordt zichtbaar terwijl hij omhoog kijkt naar je. Wellicht staan zijn oren naar achteren, hij geeuwt of likt in het luchtledige. Het zijn allemaal typische signalen van een hond die angstig is, tekenen die een mens verkeerd interpreteert, legt Horowitz uit aan Business Insider.
Horowitz ontdekte dat een hond zijn zogenoemde schuldigenblik opzet omdat hij reageert op zijn baas, omdat die baas denkt dat de hond iets verkeerds deed. Het is niet zo dat de hond laat weten dat hij doorheeft dat hij iets deed wat niet mocht.
Dus, kennen honden de emotie schuld? Misschien wel, misschien niet.
Een hond lijkt niet te kunnen reflecteren
Het is hoogst onwaarschijnlijk dat honden net als mensen reflecteren op hun handelingen en tot de conclusie komen dat ze iets deden wat niet door de beugel kan.
Honden hebben herinneringen, uiteraard, maar het idee is dat ze niet op dezelfde manier op die herinneringen terugkijken als mensen doen. "Al is daar ook nooit onderzoek naar gedaan."
Om die reden interpreteren we emoties van honden alsof het menselijke emoties zijn.
"Mensen die een hond nemen denken na een week al wat te kunnen vertellen over de persoonlijkheid van hun dier. Wat ze leuk vinden en wat ze denken. Het is een manier om te voorspellen wat er omgaat in een dier dat we eigenlijk helemaal niet kennen", aldus Horowitz. "Op die manier gebruiken we de taal van de mens en projecteren we die op de hond."
