Britse wetenschappers claimen te hebben ontdekt hoe ze van nucleair afval superefficiënte batterijen kunnen maken. Een team van de Universiteit van Bristol kan radio-actief gas omzetten in kunstmatige diamanten die duizenden jaren lang als batterijen gebruikt kunnen worden, meldt Sciencealert.

De diamanten kunnen hun eigen elektrische stroom opwekken en omdat het radio-actieve gas waarvan ze gemaakt zijn een halfwaardetijd heeft van zo’n 5730 jaar, blijven ze de komende millenia nog wel bruikbaar.

“Er zijn geen bewegende onderdelen, er is geen uitstoot en er is geen onderhoud nodig. Alleen maar directe opwekking van elektriciteit”, zegt geochemicus Tom Scott van de Universiteit van Bristol.

“Door radio-actief materiaal in de diamanten in te sluiten hebben we het langetermijnprobleem van nucleair afval veranderd in een langetermijnleverancier van schone energie met een nucelair aangedreven batterij.”

Scott en zijn team hebben nu nog alleen een prototype getoond dat is gemaakt met de onstabiele isotoop nikkel-63 dat een halfwaardetijd heeft van 100 jaar en dus ook wel even meegaat, maar ze zeggen dat ze met koolstof-14 ook diamantbatterijen kunnen maken.

Weinig stroom, maar wel duizenden jaren lang

"Koolstof-14 is gekozen als bronmateriaal, omdat het alleen op korte afstand straling afgeeft die snel opgenomen kan worden door welk stevig materiaal dan ook", zegt Neil Fox, één van de onderzoekers.

Volgens de onderzoekers zijn de batterijen alleen geschikt voor toepassingen die weinig stroom nodig hebben, maar door hun extreem lange houdbaarheid worden gewone batterijen ruimschoots verslagen. Zo is een Alkaline AA-batterij bij aaneengesloten gebruik in 24 uur leeg, terwijl een diamant-batterij met één gram C14 het 5730 jaar uithoudt.

Volgens onderzoeksleider Scott moet daarbij dan vooral gedacht worden voor toepassingen die heel lang stroom nodig hebben, zoals pacemakers, satellieten en drones op grote hoogte.

Bekijk hier het uitlegfilmpje van de Universiteit van Bristol:

Het onderzoeksteam heeft de resultaten nog niet gepubliceerd, maar wel gedeeld tijdens een lezing bij "Ideas to change te world" van de Universiteit van Bristol. De toepassing staat nog in de kinderschoenen, maar het opwindende is dat er een nuttig doel is voor een enorme hoeveelheid nucleair afval.