- Lucy Bruzzone werd de afgelopen vijf maanden naar Antarctica uitgezonden door de UK Antarctic Heritage Trust.
- Haar team hield zich bezig met het tellen van de pinguïnpopulatie en werkte op het meest afgelegen postkantoor ter wereld.
- Bruzzone vertelt in een verslag voor Insider over haar ervaringen en zorgen over klimaatverandering.
- Lees ook: Neem een kijkje bij het meest afgelegen postkantoor ter wereld
Dit essay is gebaseerd op een gesprek met Lucy Bruzzone, een van de vier vrouwen die door de UK Antarctic Heritage Trust werden uitgekozen om van november 2022 tot maart 2023 in Port Lockroy op de Zuidpool te wonen en te werken. De verantwoordelijkheden van de groep omvatten het runnen van ’s werelds meest afgelegen postkantoor en museum, het tellen van pinguïns voor monitoringdoeleinden, het coördineren van scheepsbezoeken en inlichtingen geven over de geschiedenis van de plek.
Ik ben altijd al gefascineerd geweest door ijs en de poolgebieden. Al jaren onderzocht ik de mogelijkheid om Antarctica te bezoeken. Als geoloog geef ik leiding aan een team dat zich richt op duurzaamheidsonderwijs voor het Institute for Sustainability Leadership van de Universiteit van Cambridge. Daar help ik leiders uit de politiek en het bedrijfsleven om te bepalen hoe ze positieve veranderingen voor de mens en de planeet kunnen stimuleren.
Eerder gaf ik leiding aan het kantoor in Hongkong van milieuorganisatie Earthwatch, waar ik veldonderzoeksprojecten ondersteunde, waaronder het monitoren van diersoorten en het behoud van cultureel erfgoed.
Mijn werk richt zich op klimaatverandering en de gevolgen daarvan worden elk jaar sterker zichtbaar. Ik wilde getroffen gebieden in koude regio’s graag zelf leren kennen, voordat er geen ijs meer overblijft. Daarmee hoopte ik ook in mijn dagelijkse werk beter te kunnen uitleggen waarom we dringend actie moeten ondernemen.
Ik was al op de Noordpool geweest, maar nog niet op Antarctica. Vooraf verwachtte ik dat het misschien vergelijkbaar zou zijn: sneeuw, ijs, kou, een afgelegen plek, wetenschap, avontuur en moeilijke momenten.
Door mijn werk en studie was ik me ervan bewust hoe de Zuidpool wordt beïnvloed door de klimaatverandering: op Antarctica is de temperatuur in de tweede helft van de 20e eeuw met 3,2°C gestegen, meer dan drie keer het wereldwijde gemiddelde.
De windkracht boven de Zuidelijke Oceaan is sinds 1980 met 15 procent toegenomen. Tegelijkertijd beïnvloeden de veranderingen op Antarctica ons leven en destabiliseren ze systemen waarvan we afhankelijk zijn voor voedsel, water en veiligheid. Er zijn gevolgen voor de stijging van de zeespiegel, meer extreme weersomstandigheden wereldwijd en een verlies van diersoorten.
We praten hier vaak over, maar het is niet altijd gemakkelijk om je voor te stellen wat dit in de praktijk betekent, dus hoopte ik hier inzicht in te krijgen.
Foto: Clare Ballantyne | UKAHT
Antarctica is veel groter qua omvang dan ik me had voorgesteld. Alles is er groot en indrukwekkend, van de ijsbergen tot de windkracht en het weer. Ik was getuige van enkele enorme lawines, zeer sterke windvlagen en van het afbreken van ijsbrokken van de gletsjers. Als individuen lijken we echt nietig in vergelijking met deze natuur, maar toch heeft de mens grote invloed op de veranderingen hier.
Het was ook veel natter dan ik had verwacht. We kwamen aan in meters sneeuw en het sneeuwde de hele maand december door. Daarna hadden we in januari bijna constant regen.
De gemiddelde temperatuur tijdens ons verblijf was 2°C, maar de gevoelstemperatuur dook ver onder de -10°C. We hadden gelukkig ook dagen van 14°C, die voelde meer als een natte Britse zomer.
Expeditieteams die Antarctica al jaren bezoeken, zeiden tegen ons dat omstandigheden slechter waren dan ze ooit hadden meegemaakt. Het was ook interessant om te zien hoe de pinguïns op het weer reageerden. Terwijl voor een groot deel van de pinguïns het dagelijks leven doorging tijdens de ergste stormen, schuilden anderen achter rotsen.
Foto: Keirron Tastagh
Er was een sterk gemeenschapsgevoel onder iedereen die Antarctica bezocht. Schepen brachten ons vers water en voedsel. We deelden weersvoorspellingen en reisden mee op verkenningstochten. We leerden de expeditieteams en de scheepsbemanning kennen en raakten met hen bevriend.
Op onze beurt werkten we hard om de verhalen van deze bijzondere locatie te delen om de gasten te helpen het meeste uit hun bezoek te halen en hen te inspireren om zich in te spannen voor Antarctica als ze weer thuis waren.
Er waren eigenlijk veel meer overeenkomsten dan verschillen met het leven thuis. Het werk was meer fysiek van dag tot dag, maar ik werkte nog steeds veel achter een laptop voor iemand op Antarctica!
We hadden bijna elke dag schepen op bezoek. Hoewel we afgelegen zaten, voelden we ons eigenlijk zelden geïsoleerd. Thuis was ik gewend om met wereldwijde teams aan internationale projecten te werken, maar ze niet vaak te ontmoeten. In Port Lockroy werkte ik met mensen uit de hele wereld en ontmoette ze dagelijks.
